Rozdział 20

Madeline przebudziła się gwałtownie w środku nocy, rozglądając się dookoła. Próbowała dokładnie przypomnieć sobie, co takiego wydarzyło się ostatnim razem, kiedy była jeszcze przytomna. Podniosła ostrożnie obie dłonie do góry, czując przy tym ogromny ciężar. Ponadto odczuwała ból, którego powodem okazał się wenflon znajdujący się na jednej ręce. Chwilę później poczuła pulsujące ukłucie w górnej części czaszki, na co wykrzywiła usta w grymasie.

Dopiero kiedy w pomieszczeniu zrobiło się nieco jaśniej, zauważyła, że ktoś ją obserwował. Przeniosła wzrok w kierunku owej postaci, dostrzegając długi, biały fartuch. Mężczyzna odwrócił się, lekko uśmiechając się w stronę pacjentki. W ręku trzymał skróconą historię choroby Madeline, ciągle dopisując w niej nowe rzeczy. Dziewczyna spojrzała na niego niepewnie, wyczekując odpowiedzi na najważniejsze w tym momencie pytanie. Chciała wiedzieć czy jej życiu wciąż zagrażało jakieś niebezpieczeństwo, bowiem od rezultatu operacji zależało to, jak miała postępować dalej. Jeszcze przed znalezieniem się w szpitalu rozmyślała nad tym, dokładnie dobierając wszystkie argumenty za i przeciw. Wciąż się wahała, bowiem ta decyzja nie należała do najłatwiejszych. Zdawała sobie sprawę, że to diametralnie odmieni życie zarówno jej jak i Zayna. Martwiła się jego reakcją, jednak mimo wszystko nie zamierzała zmieniać swojego zdania. Szczere chęci okazały się niewystarczające, by mogła zapomnieć o tym, co się wydarzyło.

- Operacja się udała – odezwał się w końcu lekarz, siadając obok łóżka dziewczyny. - Wciąż istnieje bardzo duże ryzyko, kluczowe będą najbliższe dwie doby. Otarłaś się już raz o śmierć, Madeline. Twoje zlekceważenie naszych zaleceń może skończyć się naprawdę tragicznie i nie wyobrażam sobie, że taka sytuacja mogłaby się powtórzyć. Musisz przyjąć do wiadomości to, że po tamtym wypadku obrażenia wewnętrzne wciąż dają o sobie znać, a dodatkowo pojawiła się inna choroba, również przynosząca zagrożenie, jeśli po prostu się ją ignoruje.

Brunetka milczała, tak naprawdę nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Z jednej strony zdawała sobie sprawę z tego, na jakie niebezpieczeństwo się naraziła, jednak w tamtym czasie zupełnie nie zwracała na to uwagi. Miała na głowie tyle spraw, że najzwyczajniej w świecie zapominała o zażywaniu lekarstw, wierząc, że nie było to aż tak bardzo konieczne. Dopiero teraz zrozumiała, że przez swoją głupotę mogła ponownie zapaść w śpiączkę lub po prostu zasnąć na zawsze.

- Mam nadzieję, że po dojściu do siebie będziesz o siebie dbała i nie ominiesz ani jednej pozycji na moich zaleceniach – mężczyzna pogroził jej palcem, po czym promiennie się uśmiechnął. - Na zewnątrz czekają twoi przyjaciele, jednak zobaczycie się dopiero rano. Teraz musisz jak najwięcej wypoczywać.

- Tym razem nie popełnię już tego samego błędu – zapewniła dziewczyna, odwzajemniając gest lekarza. - Panie doktorze, czy mogłabym mieć jeszcze jedną prośbę? - zapytała niepewnie, na co chirurg kiwnął jedynie głową, czekając na dalsze wyjaśnienie. - Chciałabym jutro popołudniu wypisać się na własne żądanie i przenieść się do kliniki w Nowym Jorku, gdzie będę kontynuować leczenie. Proszę jedynie o dyskrecję, Zayn nie może się o niczym dowiedzieć.

- On naprawdę bardzo się o ciebie martwi – powiedział mężczyzna, mając nadzieję, że będzie miało to znaczenie dla Madeline. Dziewczyna spuściła tylko wzrok, nic nie mówiąc. - Dobrze, oczywiście możesz na mnie liczyć.

Mężczyzna podniósł się z miejsca, wychodząc z sali. Brunetka odetchnęła z ulgą, przymykając lekko powieki. Ból który wcześniej odczuwała, odszedł niespodziewanie, przynosząc dziewczynie długo wyczekiwane ukojenie. Wiedziała, że ten nocy nie będzie mogła zasnąć, obarczona milionem myśli na temat tego, co zamierzała uczynić. Z jednej strony była to ucieczka przed prawdziwymi uczuciami, którymi wciąż darzyła Malika, lecz nie potrafiła się do tego otwarcie przyznać. Z drugiej zaś strony chciała zostawić przeszłość za sobą i zacząć nowy etap w swoim życiu, próbując wieść je z dala od Zayna. Nie była pewna czy wszystko pójdzie zgodnie z jej założeniami, od razu odrzuciła też pomysł rozmowy z chłopakiem, bowiem wiedziała, że bez problemu mogłaby mu ulec, patrząc w jego smutne oczy. A właśnie tego pragnęła uniknąć.

Kochała go.

Wciąż kochała go z tą samą intensywnością, co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Nie była jednak w stanie wybaczyć mu tego, że tak bardzo poniżył ją, zwracając uwagę na inną dziewczynę. Nie mogła znieść myśli, że całował i dotykał ciało innej. W tym wypadku miłość zeszła na dalszy plan, dlatego nie była decydującym czynnikiem.

Zayn,

Operacja się udała, po dłuższym pobycie w szpitalu powinnam wrócić do starej formy i myślę, że będzie ze mną całkiem w porządku. Nie masz powodów do tego, by się o mnie martwić. Poradzę sobie. Czas, żeby każde z nas poszło swoją drogą. Życzę Ci wszystkiego, co najlepsze. Mam nadzieję, że wkrótce odnajdziesz swoje szczęście. Proszę, nie szukaj kontaktu ze mną.

Madeline.

Dziewczyna odłożyła kartkę na szafkę obok, czując jak do jej oczu napływają łzy. Zacisnęła zęby, nie pozwalając spłynąć ani jednej. Sięgnęła po telefon, wystukując krótką wiadomość, którą wysłała do Lilly. Wiedziała, że dziewczyna miała do niej przyjechać, a teraz poprosiła, by przyjaciółka jak najszybciej się u niej zjawiła. Tak naprawdę dopiero teraz stanęło przed nią najważniejsze zadanie. Wszystko zależało od Smith.

Madeline usłyszała nagle jak ktoś wchodzi do sali, podniosła się do połowy, zauważając brunetkę w towarzystwie Liama. Wyglądało na to, że przyjaciółka zdążyła przybyć tutaj już dużo wcześniej, dowiedziała się wszystkiego i przesiadywała w szpitalu. Hayes uśmiechnęła się do nich blado, gestem dłoni pokazując, by zajęli miejsca obok niej. Dobrze się stało, że Payne przyszedł razem z Lilly. Przyjaźnił się z Zaynem, mówili sobie prawie o wszystkim, jednak nie mogła ryzykować, że ktoś wyjawi jej miejsce pobytu. Musiała poprosić przyjaciela o taką samą dyskrecję.

- Coś się stało? - zapytał z troską Liam, chwytając dłonie swojej przyjaciółki. Cieszył się, że Madeline żyła, jednak dalej obawiał się o jej stan zdrowia oraz życie. - Nie martw się, jestem pewien, że szybko z tego wyjdziesz.

- Wszystko w porządku, ale muszę ci coś powiedzieć – zaczęła, biorąc głęboki wdech. Bała się reakcji chłopaka, ale nie miała innego wyboru. - Wyjeżdżam jeszcze dzisiaj, zatrzymam się u ciotki w Nowym Jorku. Muszę się stąd wyrwać i zacząć wszystko od początku. Zayn nie może o niczym wiedzieć, bo jestem pewna, że zacznie mnie szukać. Nie chcę tego. Obiecaj mi, Liam, że nic mu nie powiesz, przede wszystkim o moim stanie.

- Madeline, nie wiem czy to jest dobry pomysł – zauważył Payne, puszczając dyskretnie dłonie dziewczyny. - Ma prawo wiedzieć, co się z tobą dzieje! Kocha cię, nie rozumiesz tego? Nie uciekniesz przed uczuciami do niego, tak się nie da. Poza tym, nie uważasz, że każdy zasługuje na drugą szansę?

- Liam, proszę... - wyszeptała, a w jej oczach po raz kolejny pojawiły się łzy. Tym razem nie starała się ich powstrzymywać. Potrzebowała tego, by poczuć ulgę.

- Nie chcę go usprawiedliwiać, bo wiem, że popełnił błąd – kontynuował chłopak, patrząc wciąż na przyjaciółkę. - Wszyscy mamy prawo je popełniać. Stara się o twoje przebaczenie już tak długo, czasami nie mogę patrzeć na to, jak bardzo się męczy z tym, co zrobił. Jesteś dla mnie jak siostra, kocham cię i potrafię zrozumieć twoje postępowanie, ale Zayn również jest moim przyjacielem i nie mogę ignorować tego faktu.

Brunetka spuściła wzrok, zanosząc się jeszcze większym płaczem. Chociaż słowa chłopaka nie były ostre, ale bardzo subtelne i delikatne, czuła, że rozerwały jej serce na pół. Nie chciała, by Malik w dalszym ciągu cierpiał, dlatego zdecydowała się na taki krok. Zdawała sobie sprawę, że minie sporo czasu zanim Mulat przestanie o niej myśleć i zapomni o wszystkim, co ich łączyło, lecz mimo to wierzyła, że któregoś dnia uczucie pustki minie. Miała takie same nadzieje w stosunku do siebie. Sama będzie musiała uporać się z tymi problemami, bowiem Zayn wciąż był dla niej najważniejszy. Nie chciała jednak zmieniać zdania.

- Już postanowiłam – powiedziała ściszonym głosem, przenosząc wzrok z powrotem na Liama. - Proszę tylko, żebyś uszanował moją decyzję.

Payne nie odezwał się więcej, kiwnął jedynie twierdząco głową, tępo wpatrując się w swoje buty. Madeline miała prawo ułożyć sobie życie na nowo z dala od Malika, jednak brunet uważał, że najpierw powinna dać Zaynowi ostatnią szansę. Był pewien, że mogliby odnaleźć szczęście i zapomnieć o kryzysie, który napotkał ich związek. Wiedział, że Hayes należała do bardzo upartych osób, a zdrada była czymś, czego dziewczyna nie mogła nikomu wybaczyć, dlatego nie mógł nic więcej zrobić. Musiał przyjąć do wiadomości to, że Madeline chciała kontynuować leczenie w innym miejscu. Był zmuszony ukrywać przez przyjacielem również to, że dziewczyna znajdowała się wciąż w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Chwilę później podniósł się z miejsca i wyszedł na korytarz. Potrzebował kilku minut, by poukładać sobie wszystko, czym obdarowała go brunetka.

Madeline westchnęła ciężko, ocierając koniuszkami palców swoje mokre policzki. Czuła, że z każdą kolejną minutą słabła coraz bardziej, a pulsujący ból praktycznie na całym ciele powrócił ze zdwojoną siłą. Dziewczyna starała się jednak ignorować to na tyle mocno, na ile mogła, musiała bowiem poprosić Lilly o przysługę. Nie potrafiła pogodzić się ze zdradą ukochanego, jednak nie oznaczało to, że skreślała go całkowicie jako człowieka. Ciągle miała na uwadze jego dobro i szczęście, które chciała zapewnić mu w rzadko spotykany sposób.

- Lilly, ty też musisz mi coś obiecać – wyszeptała słabym głosem, a przyjaciółka zbliżyła się do niej bardziej, by lepiej słyszeć. - Nie wiem, co ze mną będzie. Ale niezależnie od tego, co się stanie, chciałabym, żebyś zajęła się Zaynem – urwała na moment, próbując wyrównać oddech i uspokoić szalejące w jej piersi serce. - Jesteś wspaniałą osobą, którą on wkrótce zauważy. Daj mu szczęście, którego nie może otrzymać ode mnie. Obiecaj mi.

Brunetka rozwarła lekko wargi z zaskoczenia prośbą, którą wyraziła Madeline. Zupełnie nie spodziewała się rozmowy na taki temat. Nie była przygotowana na to, by tak naprawdę wcielić się w jej osobę i obdarować Zayna swoją miłością. Była pewna, że chłopak nigdy nie będzie w stanie odwzajemnić jej uczuć nawet, jeśli prawdziwie by się w nim zakochała. Z drugiej strony, patrząc na stan, w którym obecnie znajdowała się przyjaciółka, nie mogła jej zawieść. Madeline powierzała Lilly najważniejszą osobę w swoim życiu, oddała Malika pod jej opiekę, ufając, że ta któregoś dnia sprawi, że na jego twarzy znów pojawi się szczery, pogodny uśmiech.

- Nie martw się, wszystkim się zajmę – dziewiętnastolatka odezwała się po chwili namysłu, przenosząc wzrok na Hayes. - Obiecuję.  

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

*~*

OD AUTORKI: Tak oto prezentuje się koniec pierwszego sezonu. Właściwie cały rozdział skupia się wokół Madeline, nie taki był oryginalny pomysł, ale również miałam inaczej to poprowadzić, ale w ostatniej chwili zmieniłam zdanie. Mówiłam, że będę okrutna i dotrzymałam słowa. 

Oczywiście druga część się pojawi, tak jak już wcześniej wspominałam. Być może już pod koniec przyszłego tygodnia, zobaczymy na ile pozwoli mi czas. W każdym razie planuję więcej Christophera i Annabell. Tymczasem czekam na Wasze opinie i cóż mogę powiedzieć? Do szybkiego napisania!