Rozdział 19

Razem z przyjacielem Liam spędził ostatnie dwie doby, czuwając nad Madeline. Dziewczyna w dalszym ciągu nie obudziła się po operacji, co zaczęło niepokoić lekarzy. Wszyscy obawiali się, że na skutek nieprzestrzegania zaleceń, mogło dość do poważnych uszkodzeń, a to doprowadziło do kolejnej śpiączki. Nie można było nic więcej zrobić, jedynie czekać na dalszy rozwój wydarzeń. Payne od kilku godzin nieustannie wpatrywał się w krótkotrwałe oddechy przyjaciółki, bojąc się, że w którymś momencie mogłaby po prostu zapomnieć o tej czynności. Chociaż bardzo chciał, nie był wstanie karmić się samymi pozytywnymi myślami, po których tak naprawdę zaginął już ślad. Nie wstydził się uronić żadnej łzy, nie cierpiał tak bardzo jak Zayn, ale ten ból dało się porównać.

Liam poprawił się na krześle, które swoją drogą nie było wygodnym miejscem do spania, jednak brunet nie chciał nawet myśleć o powrocie do domu. Zmienił się z Malikiem, który mógł teraz odpoczywać na korytarzu. Był środek nocy, zatem każdemu z nich należała się choć odrobina snu. W pewnym momencie Payne poczuł delikatne ruchy kołdrą, które Madeline nasilała coraz bardziej. Natychmiast zerwał się z miejsca, nachylając się nad przyjaciółką. Jedną dłoń ułożył na jej czole, a drugą ścisnął mocno rękę dziewczyny, która ku jego zadowoleniu odwzajemniła gest. Kilkanaście sekund później otworzyła oczy, niespokojnie mrugając co jakiś czas. Liam miał wrażenie, że Madeline doskonale wiedziała, gdzie się znajdowała i z jakiego powodu. Miał przygotowanych mnóstwo pytań, jednak postanowił zostawić je na później. Zdawał sobie sprawę, że brunetka była jeszcze słaba, a jakikolwiek wysiłek w tej sytuacji mógłby spowodować więcej komplikacji.

- Zayn... - wyszeptała po chwili dziewczyna, przenosząc swój wzrok na Liama. Nie brzmiała zbyt dobrze, co bardzo zasmuciło chłopaka. Była blada, miała spierzchnięte usta i ciężkie, opadające powieki.

- Nic nie mów – powiedział Payne, głaskając ją delikatnie po włosach. - Malik jest tutaj, śpi na korytarzu. Mam po niego pójść? - zapytał, na co Madeline od razu pokręciła twierdząco głową, siląc się na lekki uśmiech. Serce Liama krwawiło, kiedy spoglądał na przyjaciółkę w takim stanie. Nie potrafił zrozumieć, jak z własnej woli mogła dopuścić do takiej sytuacji.

Puszczając dłoń Madeline, odwrócił się w stronę drzwi, wychodząc z sali. Kilka kroków dalej zauważył śpiącego Zayna na krzesłach. Podszedł bliżej, spostrzegając jego zmartwioną twarz. Tak naprawdę nie miał ochoty przerywać jego snu, jednak wiedział, że Hayes potrzebowała go właśnie teraz. Delikatnie szturchnął przyjaciela, który niemal natychmiast się obudził. Rozglądnął się dookoła siebie, a kiedy zauważył Liama, spojrzał na niego zdziwiony.

- Madeline się obudziła – powiedział brunet, poklepując Malika po ramieniu, by dodać mu więcej otuchy. - Prosiła, żebyś do niej przyszedł. Nie męcz jej pytaniami, jest słaba. Pójdę po lekarza.

Zayn czym prędzej udał się do skali, w której po chwili zobaczył ukochaną z otwartymi oczami. Musiał jednak przyznać, że przyjaciel miał całkowitą rację – była słaba, o czym mógł przekonać się na własne oczy. Sprawiała wrażenie, jakby na zawsze utknęła na tym łóżku, nie okazywała żadnych większych oznak życia – po prostu miała otwarte oczy i śledziła każdy krok Malika. Chłopak delikatnie pogładził ją po policzku, po czym ostrożnie musnął wargami jej czoło. Spojrzał na nią ze łzami w oczach, zajmując miejsce tuż obok łóżka. Madeline bardzo powoli podniosła rękę, by zaraz po tym otrzeć Malikowi wciąż spływające słone krople. Zayn mimowolnie przytulił się do jej dłoni, przymykając powieki. Tak bardzo chciał, by wyszła z tego cało. W tym momencie nie marzył o niczym innym.

- Idź odpocznij – powiedziała słabym głosem, uśmiechając się do niego. - Jestem pod najlepszą opieką, nic mi nie będzie. Powinieneś pospać, Zayn.

- Nie – zaprzeczył od razu, splatając ich dłonie. - Nie chcę cię zostawiać. Muszę wiedzieć, czy zagrożenie minęło. Nie mógłbym tak po prostu spać, wiedząc, że możesz zrobić sobie krzywdę. Dlaczego nie stosowałaś się do zaleceń lekarza po wyjściu ze szpitala? Dlaczego nikomu nie powiedziałaś o chorobie i możliwych konsekwencjach? Umierałem ze strachu.

Dziewczyna spojrzała na niego smutnym wzrokiem, nie potrafiąc wypowiedzieć żadnego słowa. Nie potrafiła wytłumaczyć Malikowi, w jaki sposób doszło do tej wielkiej tragedii. Z jednej strony nie zrobiła tego umyślnie, po prostu zapominała o zażywaniu leków, odkąd wyprowadziła się od Christophera. Nikt jej nie pilnował, a sama miała za dużo na głowie. Nie chciała się jednak usprawiedliwiać, bowiem to nie przyniosłoby i tak żadnego odwrotu. Stało się i wszyscy musieli się z tym pogodzić. Z drugiej zaś strony może właśnie w ten sposób zamierzała zwrócić na siebie uwagę i przyciągnąć do siebie Mulata. Nie potrafiła wytłumaczyć tego, co nią kierowało. Wiedziała tylko to, że postąpiła bardzo nieodpowiedzialnie, przez co naraziła na niebezpieczeństwo swoje własne życie.

- Proszę, wróć do domu – powtórzyła Madeline, spoglądając ze łzami w oczach na Malika. Potrzebowała jego obecności, jednak nie mogła pozwolić, by chłopak tak bardzo się zaniedbywał. Musiał odespać wszystkie nieprzespane noce, zjeść coś zdrowego, napić się parzonej kawy, która spakowała zupełnie inaczej niż ta z automatu. - Wrócisz, jeśli tylko odpoczniesz. Nigdzie się stąd nie ruszam. Zrób to dla mnie.

Zayn bił się z własnymi myślami, nie wiedząc co zrobił. To prawda, że mógł na parę godzin wrócić do mieszkania, wziąć ciepły prysznic, założyć czyste ubrania i choć na chwilę położyć się do łóżka. Był pewien, że Liam nie będzie miał nic przeciwko temu, że z wielką chęcią przypilnuje przez ten czas Madeline. Nie chodziło jednak o opiekę. Malik po prostu nie chciał się z nią znowu rozstawać. Nie chciał odchodzić, obawiając się tego, co może zastać po powrocie. Nie wiedzieć czemu, bał się, że dziewczyna tak nagle ucieknie i już nigdy więcej jej nie zobaczy. Pragnął pokazać Madeline, że wciąż mu na niej zależy i tak łatwo się nie podda. Zamierzał o nią walczyć, bez względu na to, ile razy zostanie odrzucony.

- W porządku – odezwał się w końcu, postanawiając spełnić prośbę dziewczyny. - Liam się tobą zajmie. Wrócę niedługo.

Musnął delikatnie policzek brunetki, po czym nie odwracając się już więcej za siebie, wyszedł z sali, kierując się w stronę windy. Zdawał sobie sprawę, że wystarczyło jedno jej spojrzenie, by zmienił zdanie, dlatego wolał jak najszybciej opuścić pomieszczenie. Kiedy znalazł się na zewnątrz, nabrał do ust świeżego powietrza, powoli go wypuszczając. Ogromny kamień spadł mu nagle z serca i poczuł się dziwnie spokojny. Nie potrafił wytłumaczyć, od czego było to uzależnione, jednak nie miał nic przeciwko temu. Wreszcie mógł odetchnąć z ulgą. Podejrzewał, że atmosfera w szpitalu tak źle na niego działała, a w końcu spędził tam ponad czterdzieści osiem ostatnich godzin.

Na miejscu krótko wyjaśnił pozostałej trójce przyjaciół obecną sytuację z Maledine, po czym jak najszybciej udał się na pierwsze piętro. Zabrał z szafy czyste ubrania, kierując się do łazienki. Popatrzył na siebie w lustrze, chwytając się za głowę. Dopiero teraz zrozumiał dziwne spojrzenie taksówkarza, który odwoził go ze szpitala do domu. Miał ogromne sińce pod oczami, powieki lekko utrzymywały się ku górze, wykazując jednak sporą tendencję do spadania. Jego włosy były zupełnie nieułożone, przez co mógł wyglądać naprawdę niecodziennie. Ściągnął z siebie wszystkie rzeczy, rozrzucając je po całej łazience. Odkręcił wodę, a już po chwili gorący strumień rozlał się po całym jego ciele, sprawiając przyjemne uczucie. Do tego wszystkiego brakowało mu jeszcze tylko snu, jednak był niemal pewien, że nie zdoła zasnąć. Zamierzał zrobić sobie coś do jedzenia, wypić kawę i z powrotem wracać do Madeline. Kiedy będzie zmęczony, będą musiały wystarczyć mu szpitalne krzesła na korytarzu. Najważniejsze było to, by trwać u boku dziewczyny, okazywać jej swoją miłość i sprawić, by w końcu dostrzegła jego długie staranie o przebaczenie.

Zszedł na dół, zauważając od razu czwartą osobę, siedzącą w salonie między chłopakami. Zdziwiony podszedł do nich, uważnie przypatrując się dziewczynie, która akurat odwróciła się w jego stronę. Była naprawdę ładna, miała długie, zadbane włosy, a Malik odnosił wrażenie, że nie widział jej po raz pierwszy. Zachowywał się trochę nieswojo, bowiem bardzo spieszył się do Madeline i nie miał czasu na rozmowy z obcymi ludźmi czy koleżankami swoich przyjaciół, nie tym razem. Spojrzał ponownie na dziewczynę, po czym nie słysząc żadnych wyjaśnień ze strony wszystkich zebranych, udał się do kuchni, wstawiając wodę na kawę. W międzyczasie przygotował sobie trochę więcej kanapek, by móc wziąć je do szpitala.

- Pewnie mnie nie pamiętasz – zawołała za nim nieznajoma, na co Malik odwrócił się w jej kierunku, czekając na kontynuację. - Chodziłam z Madeline do klasy, ale w ostatnim roku przeprowadziłam się do Nowego Jorku i zmieniłam szkołę. Rozmawialiśmy parę razy.

- Lilly – powiedział w końcu Zayn, odchodząc na moment od wszystkich swoich poprzednich czynności. - Przypominam sobie, że Mady nie mogła dojść do siebie po twoim wyjeździe, tak bardzo to przeżywała – zaśmiał się na kilka sekund, uświadamiając sobie, że tak naprawdę od dawna tego nie robił. Wystarczyła jedna osoba, która przywołała na nowo te radosne wspomnienia. - Co tutaj robisz? Wróciłaś na stałe?

- Dokładnie – brunetka uśmiechnęła się lekko, podnosząc się z miejsca. - Wymieniałam się wiadomości z Madeline zaraz po tym jak doszła do zdrowia po tym wypadku, wtedy podała mi dwa adresy. Trafiłam do jakiegoś blondyna, który skierował mnie właśnie tutaj. Gdzie w ogóle jest Mady?

- Leży w szpitalu – odparł smutno Zayn, powracając z powrotem do robienia sobie kanapek. Upił łyk gorącej kawy, po czym kontynuował, widząc przerażenie na twarzy Lilly. - Parę dni temu po prostu zasłabła, okazało się, że ma cukrzycę, o której nikomu nic nie powiedziała. Nastąpiły jakieś komplikacje, miała kolejną operację, ale dzisiaj się już obudziła. Przyszedłem tylko się przebrać i coś zjeść i zaraz do niej wracam.

- Gdybym wiedziała, przyleciałabym wcześniej – zauważyła brunetka, smutno spoglądając na Malika. - Mogę zabrać się z tobą?

Mulat kiwnął jedynie głową, po czym nalał dziewczynie do kubka kawy i podał jej kanapki. Podczas posiłku prawie w ogóle się do siebie nie odzywali, Lilly sprawiała wrażenie bardzo zamyślonej, dlatego Zayn nie chciał jej przeszkadzać. Poza tym, obawiał się pytań dotyczących ich związku i całej tej sytuacji. Nie miał pojęcia, jakie informacje Madeline przekazała swojej przyjaciółce. Był jednak pewien, że nie chciał wracać myślami do błędu, który sprowadził nieszczęście na ich relacje. Nie miał siły, by jeszcze raz opowiadać wszystko kolejnej osobie.

Po niespełna godzinie oboje znaleźli się już w szpitalu, a Malik od razu spostrzegł siedzącego Liama przed pokojem Madeline. Przyjaciel schował głowę między swoje ręce, lekko pochylając się do przodu. Wyraźnie był czymś zaniepokojony. Zayn natychmiast do niego podbiegł, szturchając go stanowczo za rękaw. Wiedział, że stało się coś złego. Payne powoli podniósł wzrok i nic nie mówiąc wskazał gestem dłoni na pokój, w którym znajdowała się brunetka. Mulat natychmiast podszedł do szyby, w której zauważył bezwładną dziewczynę i mnóstwo lekarzy, znajdujących się naokoło niej. Dopiero po kilku sekundach zrozumiał, że walczyli o jej życie. Spojrzał na niewielki monitor obok łóżka, uświadamiając sobie, że serce Madeline przestało bić. Chciał natychmiast do niej podbiec, jednak jeden z lekarzy powstrzymał go przez wtargnięciem do środka, prosząc o nieutrudnianie akcji ratunkowej. Malik nie wiedział, co ze sobą zrobić. Po jego policzkach znów zaczęły spływać gorzkie łzy, których nie był w stanie powstrzymać. Paraliżujący strach ogarnął całe ciało, sprawiając, że nie mógł się poruszyć. Nie chciał pogodzić się z myślą, że jego ukochana właśnie w tym momencie odchodziła.

W jego sercu pojawiła się nadzieja, kiedy usłyszał krzyk jednego z lekarzy „Mamy ją!”. Niecierpliwie czekał teraz na dalsze informacje, jednak nie mógł liczyć na żadną rozmowę z chirurgami, którzy przygotowywali się, by zabrać Madeline z sali. Zayn nie pytając o nic, podążał za nimi wzrokiem, aż w końcu znaleźli się za drzwiami sali operacyjnej. Malik zdał sobie sprawę, że pomimo maleńkiego promyka nadziei, brunetka wciąż była w naprawdę poważnym stanie i być może ponownie walczyła o życie.

*~* 

OD AUTORKI: Za nic mnie nie zabijajcie, poczekajcie na zakończenie, które już w przyszłym tygodniu. Nowa bohaterka pojawiła się już w odpowiedniej zakładce. Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie i miłe słowa, które zostawiacie pod każdym rozdziałem. Do napisania niebawem!