Rozdział 8

Louis po raz kolejny z rzędu wybrał numer Zayna, próbując się z nim skontaktować. Od nikogo nie odbierał telefonów, co nie było do niego podobne. Owszem, czasami potrzebował być sam, a przyjaciele rozumieli, że po ostatniej wiadomości ten czas znacznie się wydłużył. Żaden z nich nie podejrzewał jednak, że Malik przestanie odwiedzać Madeline. Nigdy wcześniej mu się to nie zdażyło, wręcz przeciwnie – potrafił przesiadywać w szpitalu całe dnie. Nikt nie widział Zayna w pobliżu kliniki odkąd dowiedział się, że narzeczona nie wybudzi się ze śpiączki.

- Harry, nie chcę nic sugerować, ale Annabell też nie odbiera – odezwał się Niall, opadając znużony na kanapę. - Po raz ostatni widzieliśmy Zayna z nią. Myślicie, że to możliwe?

- Już zasugerowałeś, Niall. Anna faktycznie zainteresowała się naszym przystojniakiem, jednak nie sądzę, że z wzajemnością. Od ilu lat Zayn zakochany jest po uszy w Madeline? - zapytał retorycznie Liam, a cała reszta tylko wymieniła ze sobą znaczące spojrzenia. - Tylko Mady się dla niego liczy, chociaż teraz też nie rozumiem jego zachowania. Ale mimo wszystko nie powinniśmy przesadzać.

- Może masz rację – powiedział Harry. - Tak czy inaczej musimy go namierzyć, gdziekolwiek znajduje się ten nieodpowiedzialny kretyn. Madeline wciąż go potrzebuje, prawda?

Zapadła cisza. Nikt nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Brunetka była w tym samym stanie od około dwóch miesięcy, zupełnie nic się nie zmieniało. Wszyscy wierzyli, że słyszała i rozumiała ich rozmowy, że była świadoma, jednak w żaden sposób nie mogła tego udowodnić. Czy Madeline potrzebowała Zayna bardziej niż on jej?

Cała czwórka na moment postanowiła zostawić sprawę Malika, zajmując się przygotowaniami do jutrzejszego koncertu. Z całym zespołem czy bez jednego członka i tak zamierzali wystąpić. Z powodu wypadku i niezbyt komfortowej sytuacji Zayna, One Direction co chwilę przekładali występy, wywiady i spotkania z fanami. Mimo wszystko oni też się liczyli i w jakiś sposób dodawali otuchy i ogromnego wsparcia.

Podczas przygotowywania listy utworów, rozbrzmiał nagle telefon Harry'ego. Wszyscy od razu zaprzestali wykonywania swoich czynności, mając nadzieję na dobre wieści ze szpitala, od Malika lub Annabell.

- To Zayn – odezwał się Styles, pospiesznie naciskając na ekranie ikonkę z nową wiadomością, po czym zaczął czytać. - Harry, podjąłem decyzję, z którą męczyłem się przez ostatnie tygodnie. Jest mi przykro, ale nie mam wyboru. Ten związek nie ma sensu. Zobaczymy się jutro na koncercie, będę.

Ciemnowłosy wyłączył telefon zaraz po tym, jak wysłał wiadomość do Harry'ego. Nie chciał spotykać się z przyjaciółmi wcześniej, bowiem na pewno próbowaliby przekonać go do zmiany decyzji. Do tego jednak nie chciał i nie mógł dopuścić. Było to dla niego ciężkie postanowienie, ale wierzył, że najlepsze. Jego życie nie mogło wciąż wyglądać tak samo, musiał ruszyć z miejsca, w którym tkwił od kilku długich tygodni. Dla niego i Madeline los nie przewidział kolejnych szans. Dziewczyna odeszła, nie pozostawiając Zaynowi żadnego innego wyboru.

- Nie obawiaj się – odezwała się znienacka Annabell. - Zrozumieją, w końcu to twoi przyjaciele.

Mulat spojrzał na nią obojętnie, nie wysilając się nawet na najmniejszy uśmiech. Być może reszta zespołu z biegiem czasu będzie w stanie się z tym pogodzić, ale co z nim samym? Co z obietnicą, której miał nigdy nie złamać? Ta świadomość nie dawała mu spokoju i bał się, że tak będzie już zawsze. Z całego serca pragnął doznać znów szczęścia, uniesień, chciał po prostu normalnie żyć. Czy wymagał tak wiele? Czy Madeline mogła go powstrzymać?

- Idź już – poprosiła blondynka, siadając ukradkiem na jego kolanach, po czym objęła go za szyję. Malik ani drgnął. - Im szybciej to załatwisz, tym lepiej dla ciebie – delikatnie musnęła policzek chłopaka. - Wezmę torebkę, odprowadzę cię kawałek, a potem mam spotkanie.

Zayn nie odezwał się ani słowem, po prostu siedział jak zahipnotyzowany, a w jego głowie kłębiły się przeróżne myśli. Annabell była z nim przez ostatnie tygodnie, za co mógł jej tylko dziękować. Miała trudny charakter, jednak okazywała Zaynowi współczucie i swoją troskę o niego. Codziennie długo rozmawiali na wiele tematów, lecz najczęstszym okazała się Mady i związane z nią wspomnienia. Chłopak potrafił opowiadać o niej godzinami, śmiejąc się przy tym radośnie. Anna na pewno nie spodziewała się osiągnąć takiego efektu, jednak zawsze wiedziała jak sprowadzić go z powrotem do bolesnej rzeczywistości. Robiła to celowo i nie bardzo przejmowała się cierpieniem bruneta. Pragnęła jedynie sprawić, by raz na zawsze wyrzucił z siebie uczucie do Madeline i pozwolił się sobą zaopiekować. Niczego więcej nie potrzebowała.

Malik nie zauważał w tym nic dziwnego. Annabell kierowała czasem w jego stronę ostre słowa, ale tylko po to, by coś mu pokazać. To właśnie dziewczyna uświadomiła mu wtedy w szpitalu, że walka się skończyła i chcąc nie chcąc, przegrał. To również ona pomogła mu podjąć ostateczną decyzję.

Annabell po kilkunastu sekundach puściła Malika, nie spuszczając z niego wzroku. Śledziła swojego kuzyna zaraz po tym, jak skończyli rozmawiać. Miała przeczucie, że Harry dostał wiadomość właśnie od Zayna, a tego nie mogła przegapić. Cała czwórka zaprowadziła ją pod szpital, więc sprawa musiała dotyczyć Madeline. Blondynka nie miała okazji poznać jej osobiście, ale już żywiłam względem niej niechęć. Obwiniała ją o stan Zayna, który już dawno powinien dać sobie spokój z osobą, która przez tak długi czas leży nieprzytomna. Annabell uważała, że Malik marnuje swój cenny czas, przesiadując w tym miejscu i czekając na cud. Chciała go mieć tylko dla siebie.

- Chodź, pójdziemy na kawę – chwyciła dłoń Mulata, próbując pociągnąć go w swoją stronę. Ani drgnął.

- Nie widzisz w jakim jest stanie? - spytał złośliwe Niall, podchodząc bliżej. - Nie jesteś tutaj mile widziana. Po prostu wyjdź, bo zawołam ochronę.

- Ochronę? - prychnęła blondynka. - Nie robię nic złego, nie znajduję się w pobliżu Madeline i się jej nie naprzykrzam. Jestem tutaj z tego samego powodu co wy, chcę mu pomóc.

- Annabell, nie przesadzaj – powiedział Harry, chwytając dziewczynę za nadgarstki. - O nikogo nie dbasz, a już na pewno nie o dobro Zayna.

- W porządku – odezwał się ciemnowłosy, po raz pierwszy przenosząc wzrok na Dayer. Wyciągnął ku niej swoją rękę, którą od razu złapała, zabierając go z korytarza.

- Nie wierzę! - krzyknął wściekły Harry. - Zayn, zatrzymaj się. Zayn! Zayn!

Na nic zdały się jego krzyki, ponieważ Malik zupełnie je ignorował. Stracił najważniejszą osobę w swoim życiu i jednocześnie najważniejszą wartość jaką była miłość. Nic go już nie obchodziło. Wpatrywał się w białą filiżankę wypełnioną po brzegi czarną cieczą. Potrafił zawiesić na czymś wzrok i trwać tak przez długi czas. Jedyną oznaką życia w takich chwilach było unoszenie się powoli jego klatki piersiowej. Oddychał. Tym razem bardzo niespokojnie.

- Jak się czujesz? - spytała głupio blondynka, chcąc zacząć jakoś rozmowę. - Słyszałam wszystko. Przykro mi, naprawdę.

- Co z tego? - mruknął Zayn, nie przenosząc wzroku na dziewczynę. - Wszystkim jest przykro, ale to niczego nie zmienia. Mnie też jest przykro, ale nic nie mogę z tym zrobić.

- Możesz – powiedziała stanowczo Anna. - Uwolnij się od tego, uwolnij się od Madeline – Malik momentalnie spojrzał na Dayer, sprawiając wrażenie, że od tej chwili słuchał jej uważnie. - Zayn, wiem jakie jest to trudne, ale musisz spojrzeć prawdzie w oczy i uświadomić sobie, że Mady zasnęła na zawsze. Nie pomożesz jej codziennymi odwiedzinami, płakaniem nad jej łóżkiem i czekaniem na cud. Ona chciałaby twojego szczęścia, nie pozwoliłaby ci dusić się dłużej w tym związku, gdyby tylko mogła to powiedzieć. Musisz pozwolić jej odejść, a potem zrobić to samo.

Już w tamtym momencie podjął decyzję. Annabell miała rację, choć Zayn tak długo się przed tym bronił. Musiał w końcu przyznać, że życie toczyło się dalej. Owszem, złożył Madeline obietnicę, że nigdy jej nie opuści, lecz nie mógł jej wypełnić. Było to ponad wszystkie jego siły. Miał przecież prawo zacząć wszystko od początku. Z kimś innym? Nie myślał o tym. Chciał po prostu zdjąć z siebie ten ogromny ciężar i odpowiedzialność.

Nie czekając na przyjście Annabell, wyszedł z mieszkania, podążając tak dobrze znaną mu drogą. Nogi tak jakby odmawiały mu posłuszeństwa, dając jeszcze czas na zastanowienie. Nie mógł nawet przez chwilę o tym pomyśleć, bowiem natychmiast zmieniłby zdanie, a przecież tak bardzo potrzebował wolności. Poruszał się coraz szybszym krokiem, byle w jak najkrótszym czasie znaleźć się na miejscu. Póki miał siłę to zrobić, musiał pożegnać się z Madeline. Nie potrafił odejść bez tego.

Znalazłszy się już w szpitalnej sali, Zayn odważył się spojrzeć na narzeczoną. Poczuł mocne ukłucie w sercu, którego z początku nie mógł wytrzymać. Łzy momentalnie pojawiły się w jego oczach, zniekształcając widoczność. Usiadł na krześle obok łóżka, chwytając po raz ostatni dłonie dziewczyny.

- Madeline – powiedział łamiącym się głosem. - Madeline, spójrz na mnie. Proszę, otwórz oczy. Wiem, że tam jesteś.

Przez chwilę wpatrywał się w dziewczynę, po czym jego szloch stał się głośniejszy. Zayn przytulił się do swojej ukochanej, nie zmieniając pozycji przez pewien czas. W głębi serca czuł, że to właśnie przy niej było jego miejsce. Tak bardzo nie chciał się z nią rozstawać, a z drugiej strony potrzebował tego kroku. Podniósł się, otarł swoją twarz, mocno zacisnął pięści i ponownie spojrzał na brunetkę.

- Posłuchaj – zaczął niepewnie. - Gdybyś tylko dała mi jakiś znak, cokolwiek. Ale nic się nie zmienia, lekarze nie widzą już żadnych szans. Ja mam widzieć? Jak? Tęsknię za tobą, wiesz? Ale nie mogę tego robić przez resztę swojego życia. Wiem że byś mnie zrozumiała. Zawsze będę obwiniał się o twój obecny stan, to poczucie nigdy nie zniknie. Ja... Zawsze będę cię też kochał, jesteś moją wielką miłością. Ale muszę to zrobić. Cholera. Madeline. Muszę odejść. Zawsze będę nosił cię w sercu, obiecuję – musnął drżącymi wargami jej usta, po czym wstał, prostując się. - Żegnaj, Madeline.

Zayn od razu wyszedł z sali, mijając po drodze rodziców dziewczyny. Nie chciał się zatrzymywać, z nikim rozmawiać. Jak najszybciej wybiegł na zewnątrz, oparł się o ścianę, a już po chwili powoli się po niej zsunął. Podobno miał poczuć ulgę, a co dostał w zamian? Pustka, która go wypełniła, była nie do opisania. W tym momencie przestał być sobą, stał się obcym człowiekiem.  

*~*

OD AUTORKI: No to pojawia się kolejny rozdział. :) Mam nadzieję, że Wam się podoba. Sama się dziwię, że 'mój' Zayn postąpił w taki sposób. Szykuję więcej niespodzianek! :) Do następnego. :*