Rozdział 10

Młody mężczyzna krzątał się niespokojnie po szpitalnym korytarzu w pobliżu sali Madeline. Czekał z niecierpliwością na lekarza, by dowiedzieć się czegoś o stanie zdrowia dziewczyny. Nie lubił takich miejsc, dlatego czuł się tutaj bardzo nieswojo. Chodził tam i z powrotem, nerwowo tupiąc stopami. Kiedy w końcu na jego horyzoncie pojawił się doktor, zerwał się szybko, podążając za nim. Niestety mężczyzna zniknął za drzwiami sali operacyjnej, gdzie nie można było wchodzić. Blondyn westchnął ciężko, kierując się w stronę automatu, by kupić kawę, której tak bardzo potrzebował. Upił kilka łyków, przymykając oczy ze zmęczenia. Szpital nie miał na niego dobrego wpływu, jednak nie mógł odejść, nie osiągając swojego celu.

Wróciwszy w poprzednie miejsce, chłopak zauważył średniego wzrostu kobietę, którą bardzo dobrze kojarzył. Ona także od razu go rozpoznała, podchodząc bliżej.

- Christopher! - przytuliła blondyna do siebie, delikatnie klepiąc go po plecach. - Jak miło cię widzieć. Co tutaj robisz?

- Niedawno dowiedziałem się o Madeline i natychmiast przyleciałem z Los Angeles. Jak to możliwe? Wciąż nie mogę w to uwierzyć...

- To był po prostu nieszczęśliwy wypadek, to wszystko. Jednego dnia jest poprawa, drugiego zaś stan pogarsza się jeszcze bardziej niż poprzednio. Ale wciąż czekamy – Miranda urwała na chwilę, ciężko wzdychając. - Wejdź do niej, na pewno ucieszy ją twój głos.

Christopher nie wahając się, już po chwili zasiadł na krześle przy łóżku dziewczyny. Ten widok wzruszył go dogłębnie i nie starał się nawet powstrzymywać spływających łez po jego policzkach. Zanim wyjechał na stałe do L.A. Madeline była najbliższą mu osobą, z którą spędzał każdą swoją wolną chwilę. Siedzieli razem w szkolnej ławce i na korytarzach, wspólnie się uczyli, czytali książki, słuchali ulubionych kawałków z jednego zestawu słuchawek. Byli najlepszymi przyjaciółmi nawet wtedy, kiedy brunetka poznała Zayna i szaleńczo się w nim zakochała. Zawsze znajdowała dla niego czas i jej związek niczego nie zmieniał, przynajmniej dla Madeline. Chris od dawna durzył się w dziewczynie, jednak nigdy się do tego nie przyznawał, nikomu nie mówił o swoich uczuciach. Nie chciał niszczyć ich wielkiej przyjaźni, która coraz bardziej rosła w siłę. Do czasu.

Blondyn otarł łzy, chwytając dłoń Madeline. Od dłuższego czasu planował zapomnieć moment kłótni z dziewczyną, po której zdecydował się wyjechać z Anglii. Bał się, że jego uczucia w końcu wyjdą na jaw, że dowie się o tym zarówno Mady jak i Zayn, za którym nie przepadał. Gdyby kłótnia nie dotyczyła właśnie jego, kto wie – być może przez ostatnie dwa lata Christopher wciąż utrzymywałby kontakt z brunetką. Stało się jednak inaczej i żadne z nich nie mogło cofnąć już czasu.

Fulton pogładził Madeline po policzku, wpatrując się zawzięcie w jej wciąż zamknięte powieki. Tak jak wszyscy chciał żeby wreszcie się obudziła i wróciła do najbliższych. Cała ta sytuacja wzbudziła w nim nowe, z pewnością lepsze uczucia i zamiary. Pragnął od tej chwili być przy niej, opiekować się i walczyć o uznanie Madeline, jeśli tylko otworzyłaby kiedyś oczy. Jeszcze w samolocie jego zamiary były zupełnie inne, lecz pod wpływem wspomnień natychmiast zmienił zdanie. Nie mógł zmarnować drugiej szansy i tym razem postanowił przyznać się do tego, co tak naprawdę znajdowało się w jego sercu od wielu lat. Przemyślenia przerwał rozbrzmiewający dźwięk telefonu. Chłopak spojrzał na wyświetlacz, krzywiąc się przy tym, ale odebrał połączenie.

- Jesteś już na miejscu? - zapytał szorstko kobiecy głos.

- Tak, jestem w szpitalu.

- Wiesz co masz robić – usłyszał ponownie. - Byle szybko, niech to się wreszcie skończy.

- Nie zrobię tego – Christopher nie zawahał się nawet przez ułamek sekundy. - I ty też tego nie zrobisz.

- Żartujesz sobie ze mnie? - krzyknęła wściekła dziewczyna, nie czekając na odpowiedź. - Byliśmy umówieni. Nie pamiętasz jak tobą wzgardziła?

- To koniec, Annabell. Koniec.

Po tych słowach blondyn natychmiast się rozłączył, wyłączając również telefon, by dziewczyna więcej nie sprawiała mu kłopotu. W głębi serca wiedział, że podjął słuszną decyzję, bowiem nie był w stanie skrzywdzić Madeline w żaden sposób. Chciał zostawić przeszłość daleko za sobą i skupić się na teraźniejszości.

Annabell z wielką złością rzuciła telefon na łóżko, co nie uszło uwadze Zayna, który właśnie wszedł do pokoju. Spojrzał na nią pytająco, jednak blondynka machnęła tylko ręką, nerwowo stukając obcasami o panele.

- Coś się stało? - Mulat podszedł, kucając przed nią. Anna bardzo zdziwiła się jego troską, której jak dotąd nie był skłonny okazywać. Natychmiast postanowiła wykorzystać tę szansę.

- Kolejny dziennikarz dzwoniący tylko po to, by mnie obrazić – powiedziała, udając wielkie przygnębienie. - Skąd oni w ogóle mają mój numer?

- To bestie, które zawsze osiągną to, co zechcą – zapewnił Zayn, chwytając dłonie blondynki. - Poza tym, jesteś redaktorką gazety i to całkiem niezłą – zaśmiał się serdecznie. - Twoje dane są rozchytywane!

Dziewczyna promiennie się do niego uśmiechnęła, czując napływającą falę gorąca. Zayn bardzo ją zaskoczył, ale nie wiedziała, dlaczego tak bardzo zmienił swój stosunek do niej. W pewnym momencie ciemnowłosy ujął twarz Annabell, delikatnie muskając jej usta. Po chwili złączył ich namiętny pocałunek, od którego oboje nie byli w stanie się oderwać. Dłonie blondynki natychmiast powędrowały na koszulę Zayna, który zrobił ten sam ruch. Spojrzał głęboko w oczy dziewczynie, na której twarzy malował się przepiękny uśmiech, jego ulubiony. Jej radosny śmiech wypełnił całe pomieszczenie. Malik ponownie przeniósł na nią wzrok i zobaczył swoją Madeline, którą delikatnie położył na łóżku, ostrożnie na nią opadając.

Obudził go chłodny powiew porannego wiatru z uchylonego okna balkonowego. Poczuł na swoim ciele przyjemne ruchy palców, dzięki którym ponownie przymknął na moment powieki.

- Medeline...

- Słucham? Zayn, co powiedziałeś? - Annabell zerwała się z miejsca, siadając i przykrywając się kocem. To co usłyszała zupełnie zbiło ją z tropu.

- Anna? - Malik przetarł zaspane oczy, próbując przypomnieć sobie wczorajszy wieczór. - Przepraszam.

- Cały czas myślałeś, że jestem nią? - spytała nerwowo, wyczekując odpowiedzi.

- Nie – zaprzeczył Zayn, kłamiąc prosto w oczy dziewczyny. - Po prostu mi się śniła. Przepraszam, nie chciałem cię w żaden sposób urazić.

Po tych słowach delikatnie musnął wargami jej czoło, na co Annabell odpowiedziała namiętnym pocałunkiem. Była szczęśliwa, bo w końcu osiągnęła swój cel. Spędziła noc z Zaynem Malikiem, jednocześnie odsuwając go od Madeline. Zdradził ją, a tego żadna kobieta nie potrafiła tak łatwo wybaczyć.

Mulat udał się do łazienki, by wziąć orzeźwiający prysznic. Przekręcił zamek w drzwiach, chcąc zostać sam na sam z własnymi myślami. Nie mógł uwierzyć, że doprowadził do takiej sytuacji. Nic nie czuł względem blondynki i był pewien, że ta kwestia nigdy nie ulegnie zmianie. Tym bardziej nie rozumiał, co takiego w niego wstąpiło, co go poniosło. Mógł żałować i faktycznie tak było, tylko co z tego? Upokorzył tym siebie, a przede wszystkim Madeline, za którą wciąż tak bardzo tęsknił. Oparł głowę o ścianę, kilkakrotnie uderzając w nią pięściami. Stracił do siebie szacunek i nie wiedział już kim był. Potrzebował swoich przyjaciół, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że został sam. Dokładnie tak, jak powiedział mu Harry. Przez swoją głupotę stracił wiele ważnych dla niego osób, w tym jedyną miłość jego życia.

Pół roku później

Christopher od samego rana siedział w szpitalnej sali Madeline, wkładając do wazonu świeże kwiaty. Odkąd sześć miesięcy temu ponownie zjawił się w Londynie, spędzał z brunetką całe dnie, czasami również noce. Nie tracił nadziei, wierzył, że któregoś dnia Madeline podziękuje mu za wszystko osobiście. Puszczał jej ulubioną muzykę, czytał ulubione książki, chcąc by te niewielkie gesty przyniosły efekty.

Często zastanawiał się nad tym, co zrobiłby, gdyby nagle w drzwiach pojawił się Zayn. Tak naprawdę Mulat nie miał do niej żadnych praw, sam zerwał zaręczyny. Chris miał jednak wrażenie, że po tylu miesiącach nieobecności nie przypomni sobie nagle o istnieniu dziewczyny. Zupełnie inny stosunek miał do pozostałej czwórki chłopaków, którzy regularnie odwiedzali brunetkę, jak przystało na dobrych przyjaciół. Christopher nawiązał z nimi naprawdę miłe relacje, które nadal chciał podtrzymywać.

Nagle chłopak usłyszał cichy szelest pościeli gdzieś w pobliżu. Spojrzał na łóżko Madeline, która ani drgnęła. Po chwili blondyn zauważył niewielki ruch jej prawej dłoni, następnie lewej. W krótkim czasie całe ciało dziewczyny powoli zaczęło się poruszać. Chris jak najgłośniej zawołał lekarza, nie mogąc opanować wzruszenia.

- Zayn? - nareszcie rozbrzmiał melodyjny, choć lekko zachrypnięty głos brunetki. Chłopak natychmiast ścinął jej dłoń. - Zayn, gdzie jesteś?  

*~*

OD AUTORKI: Bardzo Was przepraszam za małe opóźnienie z tym rozdziałem, ale naprawdę nie miałam chwili, by usiąść i spokojnie go dokończyć. Klasa maturalna, prawo jazdy jeszcze mam na głowie i wszystko się potęguje. Kolejny mam nadzieję pojawi się do dwóch tygodni. Pozdrawiam! 
PS. Zapraszam do podstrony POSTACIE, gdzie pojawił się już nasz nowy bohater.