Rozdział 11

Madeline tępo wpatrywała się w białą ścianę przed sobą. Od kilkunastu minut lekarz nie odstępował jej na krok, sprawdzając czy na pewno wszystko było w porządku. Czuła się nieswojo, jednak wiedziała, że to dla jej dobra. Musiała zostać jeszcze przez parę dni w szpitalu na obserwacji, ale na szczęście życiu dziewczyny nie zagrażało już żadne niebezpieczeństwo. Specjaliści jednogłośnie stwierdzili, że zdarzył się po prostu cud – nikt nie wierzył w to, że brunetka kiedykolwiek ponownie otworzy oczy i wróci do swoich najbliższych.

Po wyjściu lekarza w pomieszczeniu ponownie pojawił się Christopher. Usiadł obok łóżka, uważnie przyglądając się dziewczynie. Jego radość była nie do opisania, w końcu mógł zobaczyć Madeline, jakiej się spodziewał.

- Właśnie taką zapamiętałem cię kilka lat temu – odezwał się po dłuższej chwili, posyłając w jej stronę promienny uśmiech. - Nic się nie zmieniłaś.

- To chyba dobrze, prawda? - zaśmiała się cicho, próbując zrozumieć całą zaistniałą sytuację. Postanowiła jednak zapytać o wszystko rodziców, którzy powinni byli niedługo wrócić. - Co tutaj robisz? Z tego co pamiętam, pokłóciliśmy się i nasz kontakt się urwał.

- Jesteś takim typem człowieka, którego nie da się zapomnieć – wyznał szczerze. - Wierz mi, bardzo mocno się o to starałem. Pomyślałem, że dobrze będzie zostawić przeszłość za sobą i skupić się na tym, co jest teraz. Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi.

- I nadal możemy nimi być – powiedziała wesoło Madeline, przytulając się do blondyna.

Spędziła z Christopherem kilka następnych godzin i chociaż świetnie czuła się w jego towarzystwie, nie potrafiła przestać myśleć o Zaynie. Nie rozumiała, dlaczego nikt jeszcze go nie zawiadomił, dlaczego w ogóle się tutaj nie pojawił. Chciała jak najszybciej poznać całą historię i wiedzieć w jakich okolicznościach znalazła się w szpitalu. Cierpliwie czekała na powrót rodziców, którzy coraz bardziej się spóźniali.

Minęło sporo czasu zanim ktoś ponownie odwiedził jej szpitalną salę. Dziewczyna podniosła się trochę z łóżka, a jej oczom ukazała się czwórka chłopaków, za którymi tak bardzo tęskniła. Przez moment wpatrywali się w siebie nawzajem, a z oczu Madeline pociekły łzy szczęścia. Liam natychmiast zareagował – przytulił brunetkę mocno do siebie, następnie wziął ją na ręce, zataczając kilkakrotnie koło wokół własnej osi. Żadne z nich nie mogło ukryć swojego wzruszenia. Każdy z chłopaków serdecznie przywitał się z Madeline, ciesząc się tą chwilą. Dziewczyna przez cały czas wypatrywała Mulata, była pewna, że zjawi się z resztą zespołu. Niestety, po Zaynie ślad zaginął i nikt nie wiedział, co robił, gdzie i z kim przebywał.

- Może wy powiecie mi co się stało i dlaczego tutaj jestem? - zapytała nieśmiało brunetka, spoglądając na każdego z nich. Nie mogła dłużej czekać, jej cierpliwość przekroczyła wcześniej postawioną granicę. Chciała jak najszybciej dowiedzieć się czegoś o Zaynie, bowiem czuła, że działo się coś niedobrego.

- Niczego nie pamiętasz? - zagadnął Niall, na co dziewczyna przecząco pokiwała głową. - Świętowałaś razem z przyjaciółkami zaręczyny. Zadzwoniłaś do Zayna, ale nie chciałaś, żeby po ciebie przyjechał. Twierdziłaś, że dasz sobie radę. Później odwoziłaś koleżanki i sama nie wróciłaś do domu, po straciłaś panowanie nad samochodem. Przeszłaś jedną operację, która uratowała ci życie, jednak zapadłaś w śpiączkę. Byłaś w niej do dzisiaj, minęło kilka długich miesięcy, Mady.

Brunetka spuściła wzrok, starając się przypomnieć sobie cokolwiek z opowieści Horana. Jedyne co zapamiętała to hałas w klubie i ciągle napełniające się alkoholem szklanki. Nie kojarzyła ani rozmowy z Zaynem, ani powrotu samochodem. Wszystko było zamazane, ledwo widoczne. Nie mogła się do tego przyzwyczaić, jednak zdawała sobie sprawę, że będzie wymagało to trochę czasu, zanim o wszystkim sobie przypomni.

Kilka miesięcy wyjętych z życiorysu. Spojrzała ponownie na całą czwórkę. Rzeczywiście, Harry miał tak długie loki, że zakrywały mu oczy. Zapamiętała go zupełnie inaczej. Musiała zatem przyznać, że opowieść Nialla była jak najbardziej wiarygodna. Spała nieświadoma niczego przez wiele dni.

- Wszystko w porządku? - spytał z troską Liam, obejmując ją ramieniem. - Do wszystkiego przywykniesz. Najważniejsze, że się obudziłaś.

- Gdzie jest Zayn? - brunetka zignorowała chłopaka, zastanawiając się nad tym pytaniem odkąd tylko otworzyła oczy.

Zapanowała idealna cisza, której nikt nie odważył się przerwać. Liam wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Harrym, bowiem bał się od samego początku, że to pytanie na pewno pojawi się podczas ich dzisiejszej rozmowy. Oboje zgodnie uważali, że to sam Malik powinien zjawić się w szpitalu, wyjaśniając całą sytuację osobiście. Żaden z nich nie mógł jednak się do niego dodzwonić, Mulat zamknął się nawet na kontakt z najlepszymi przyjaciółmi. Tym bardziej Payne nie wiedział, jakiej udzielić brunetce odpowiedzi. Nie chciał wtrącać się w jej prywatne sprawy z Zaynem, lecz z drugiej strony nie zamierzał kłamać – Madeline była dla niego jak siostra, którą kochał z całego serca. Zdawał sobie sprawę, że tę wiadomość przyjmie z wielkim bólem serca, ale tak należało zrobić. Nie mogła wiecznie czekać na Malika, który tak naprawdę nie miał zamiaru pojawiać się w tym miejscu. Nie odwiedzał jej przez kilka ostatnich miesięcy, więc dlaczego dzisiaj miałby to zrobić?

- Spróbuję do niego jeszcze raz zadzwonić, wcześniej miał wyłączony telefon – odezwał się nagle Horan, chcąc załagodzić sytuację.

- Niall, to nie ma sensu. Dobrze wiesz, że Zayn i tak nie odbierze – powiedział z przejęciem Harry, nakazując mu powstrzymanie się od czynności. - Nic nie możemy zrobić.

- Co się stało? - zapytała zaniepokojona Madeline, która niczego nie zrozumiała z krótkiej wymiany zdań między przyjaciółmi. - Co z nim?

- Mady, to nie my powinniśmy ci o tym powiedzieć, ale obawiam się, że Zayn nie będzie miał na tyle odwagi, by przyjść tutaj, spojrzeć ci prosto w oczy i wyznać to, czego się dopuścił – Liam zerknął na nią, jednak natychmiast zaparło mu dech w piersi. Dziewczyna patrzyła na niego z niecierpliwością, a w jej oczach pojawiły się od razu łzy. Była wrażliwa, poza tym, czuła że działo się coś złego. - Zayn nie dał sobie z tym wszystkim rady. Przez długi czas wykazywał się naprawdę dużą siłą, ale nie chcę go usprawiedliwiać. Odszedł. Namawialiśmy go, ale nie odwiedzał cię przez ostatnie miesiące. Naprawdę bardzo mi przykro.

Nie uwierzyła. Było to zbyt bolesne. Znała Zayna najlepiej i wiedziała, że nigdy nie postąpiłby w ten sposób. Obiecał, że zawsze przy niej będzie, a on dotrzymywał słowa. Jednak jak miała wytłumaczyć jego nieobecność? Nie potrafiła, a to uderzyło w nią najbardziej.

- Jest jeszcze coś – Louis podniósł się z miejsca, podając dziewczynie gazetę. - Żałuję, że dowiadujesz się o tym w ten sposób, ale skoro już mówimy ci o wszystkim, nie możemy pominąć tego epizodu.

- Przepraszam cię, Madeline – powiedział Harry, zakrywając twarz dłońmi.

Brunetka wzięła broszurę, spoglądając na okładkę. Spostrzegła na niej Zayna oraz niższą od niego blondynkę. Z opisu wywnioskowała, że była to kuzynka Stylesa, o której kiedyś chłopcy coś wspominali, szczególnie Liam. Otworzyła gazetę na odpowiedniej stronie, zaczynając czytać artykuł. Serce kilkakrotnie zabiło mocniej niż powinno, mimowolnie się rozpłakała, ściskając papier coraz bardziej. Miała w sobie jednak na tyle siły, by wstać, wyrzucić pismo, otrzeć łzy i posłać w stronę przyjaciół lekki uśmiech.

- Harry, to nie twoja wina – przytuliła się do niego, starając się nie uronić już ani jednej słonej kropli. - To była jego decyzja. Złamał obietnicę, a wraz z nią moje serce. Zniszczył naszą przeszłość, teraźniejszość, a także przyszłość. To po prostu koniec.

Objęła bruneta bardziej, zamykając oczy. Cieszyła się, że pozostała czwórka wciąż przy niej trwała, nie poddawała się i co najważniejsze – wierzyła. Potrzebowała ich teraz bardziej niż kogokolwiek innego. A Zayn? Zayn był dla niej starymi, dobrymi czasami.

Malik przechadzał się ulicami Londynu, starając się nie myśleć o tym, co ostatnio przytłaczało go najbardziej. Żałował tego, do czego doszło pomiędzy nim a Annabell. Nie powinien tego robić, ponieważ jego serce w dalszym ciągu zależało do Madeline, pomimo rezygnacji z niej. Był pewien, że już nigdy więcej nie obdarzy nikogo tak silnym uczuciem. Nie potrzebował innej kobiety, choć czuł się bardzo samotny. Odwrócił się nawet od przyjaciół, w których miał największe wsparcie. Nie zgadzali się z jego decyzją, potępiali ją, lecz zawsze mógł do nich przyjść i prosić o radę w każdej sprawie. Nie korzystał z tego, bowiem nie potrafił znieść wyrzutów sumienia, które cały czas go dręczyły.

Po raz kolejny tego dnia poczuł wibracje telefonu. Wyciągnął aparat z kieszeni, spojrzał na ekran, na którym wyświetlało się numer Liama. Przyjaciele dzwonili do niego po kilkanaście razy, ale cały czas ich ignorował.

- Co chcesz? - postanowił odebrać, by mieć święty spokój. - Nie mam ochoty na twoje kolejne kazania ani na żadne wasze rady. Chcę zostać sam.

- Nie zamierzam cię już pouczać – odparł szorstko Payne, ciężko wzdychając. - Dzwonię ze szpitala, żeby powiedzieć ci...

- Odciąłem się od tej sprawy. Nie chcę niczego wiedzieć, rozumiesz? - przerwał mu Malik, trzymając jeden palec na czerwonej słuchawce.

- Nawet tego, że Madeline się obudziła? - spytał zdziwiony przyjaciel. - Nie tego się po tobie spodziewałem, Zayn. Miałem nadzieję, że to tylko chwilowa depresja, jednak jak się okazuje ona naprawdę przestała cię interesować. Mam nadzieję, że zapomni o tobie równie szybko jak ty o niej.

Malik nie zdążył niczego odpowiedzieć, bowiem Liam od razu się rozłączył. Brunet zatrzymał się na środku chodnika, a w jego głowie wciąż szalały słowa przyjaciela. Na tę wiadomość Zayn czekał długie miesiące. Tak bardzo pragnął, by Madeline w końcu otworzyła oczy i spojrzała na niego tymi samymi oczyma. Gdyby wcześniej się nie poddał, dzisiejszego dnia spełniłoby się jedno z jego największych marzeń w ostatnim czasie.

W przypływie emocji chciał natychmiast biec do szpitala, klęknąć przed nią i błagać o wybaczenie. Poczucie winy nie dawało mu spokoju, nie potrafił się go w żaden sposób pozbyć. Z drugiej zaś strony, obawiał się jej reakcji na wszystko. Nie wiedział czy dziewczyna już o wszystkim wiedziała, czy nie była niczego świadoma. Zdawał sobie sprawę, że czekała na niego i zadawała mnóstwo pytań, a on nie mógł jej pomóc. Choć bardzo chciał, nie potrafił znaleźć w sobie na tyle odwagi, by przyznać się do popełnionego błędu. Bał się zobaczyć ogromny ból w jej oczach, który z pewnością zadałby mu jeszcze większy cios. Cierpiał razem z nią, chociaż nikt nie zdawał sobie z tego sprawy. Nikt nie wiedział, jak wiele kosztowała go ta decyzja i jak bardzo przypomina mu o sobie każdego nowego dnia.

Radość napełniła serce Zayna po raz pierwszy od wielu dni. Chciał dzielić się tą radością z wszystkimi, ale przede wszystkim z jedną osobą – z Madeline. Wahał się i nie wiedział, co powinien zrobić. W końcu zdecydował się na prosty gest. Wysłał do niej wiadomość z prośbą o spotkanie, mając nadzieję, że niebawem otrzyma odpowiedź. Powinien był do niej zadzwonić lub pójść do szpitala, ale nie chciał natknąć się na przyjaciół lub rodziców brunetki.

„Pojutrze wychodzę ze szpitala. Spotkajmy się w naszym mieszkaniu.”

Nie napisała nic szczególnego, jednak Malik cieszył się niczym małe dziecko. Wciąż pamiętała o ich wspólnym miejscu i to właśnie tam chciała się spotkać, to musiało coś oznaczać. Dla niego na pewno podjęcie poważnej i szczerej rozmowy. Pragnął opowiedzieć Madeline o wszystkim, co przechodził przez ten czas, o tym że dopuścił się zdrady, której bardzo żałuje. Ale najbardziej chciał wyznać wciąż wielką miłość, która rosła z każdym dniem, pomimo zwątpienia i rezygnacji. Miał nadzieję, że uczucie po raz kolejny stanie się źródłem szczęścia.

*~*

OD AUTORKI: Wiem, że znowu omsknęłam się z terminem, ale same wiecie jak to jest. Nauka, nauka i jeszcze więcej nauki. Ale dzisiaj się zmobilizowałam, miałam chwilę odpoczynku i napisałam. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. Nie chcę mówić, kiedy rozdział następny, bo naprawdę nie wiem. W przyszłym tygodniu jest długi weekend, więc może uda mi się coś wykombinować, zobaczymy. Pozdrawiam gorąco!