Rozdział 12

Ciemnowłosy mężczyzna zjawił się w mieszkaniu kilka godzin przed czasem. Był podekscytowany i zdenerwowany jednocześnie. Nie wiedział, czego spodziewać się po reakcji Madeline. Czuł, że dziewczyna w jakiś sposób zdołała dowiedzieć się choć połowy historii. Gdyby było inaczej, od razu zadzwoniłaby do niego lub zasypała setkami wiadomości tekstowych. Wysłała jedynie krótkiego, chłodnego smsa, który na razie musiał wystarczyć Mulatowi.

Przez całą noc zastanawiał się nad tym, co powiedzieć brunetce. Chciał wyznać jej całą prawdę, jednak nie potrafił dobrać odpowiednich słów. Wiedział, że każde z nich na pewno bardzo zrani Madeline, zważając na ostateczną konsekwencję jego czynów – zdradę. Nigdy nie przypuszczał, że sam dopuści się czegoś takiego. Była to jedyna rzecz, której nikomu nie potrafiłby wybaczyć. Teraz sam stanął przed tym faktem i to właśnie on potrzebował zrozumienia, ale przede wszystkim wybaczenia najważniejszej kobiety w jego życiu. Znał Madeline i doskonale wiedział z jaką pasją darzyła go miłością. Ze względu na to miał ogromną nadzieję, że prędzej czy później dziewczyna o wszystkim zapomni i będzie chciała przyjąć go z powrotem.

Zayn nie potrafił spojrzeć na własne odbicie. Miał do siebie ogromny żal o to, jak postąpił ze swoją ukochaną. Żałował, że w odpowiednim czasie nie posłuchał przyjaciół, nie odrzucił Annabell i nie czuwał przy boku Madeline tak, jak ona sobie tego życzyła. Zniszczył wszystko, co miało dla niego znaczenie. Był tego świadomy, jednak nic nie mógł z tym zrobić. Bezsilność przerosła go jakiś czas temu, wciąż z nią walczył i w dalszym ciągu nie znalazł dobrego rozwiązania.

Postanowił przygotować romantyczną kolację, byleby tylko bardziej nie zagłębiać się w przygnębiające myśli. Udał się do kuchni, otworzył lodówkę, wyjmując najpotrzebniejsze rzeczy. Na dnie jeden z szuflad znalazł dwie czerwone świece, które położył na środku stołu. Starannie przetarł białe talerze, kieliszki oraz sztućce, którymi nakrył miejsca. Wyciągnął pierwszą z brzegu płytę zespołu, wkładając ją do odtwarzacza. Doskonale pamiętał, że Madeline lubiła słuchać ich utworów, stawała się spokojniejsza, a cała złość odchodziła w niepamięć. Malik usiadł na krześle, przymknął powieki, wsłuchując się w głosy swoich przyjaciół. Była to szczera prawda – muzyka działała kojąco na każdy rodzaj bólu, nawet ten najgorszy, którego źródłem stała się miłość.

Z błogiego stanu wyrwał go dźwięk dzwonka do drzwi. Zayn zerwał się zdenerwowany, a jego serce momentalnie zaczęło szybciej pracować. Nie mógł już nad tym zapanować, dlatego postanowił ignorować zagrywki swojego ciała. Niepewnym krokiem podszedł do drzwi, przekręcił zamek i powoli je otworzył. Tak jak się spodziewał, zobaczył przed sobą Madeline taką, jaką pamiętał kilka miesięcy temu. Była jedynie bardziej przygnębiona niż zwykle, jednak nie miał jej tego za złe. To w końcu on sam się do tego przyczynił. Odważył się spojrzeć w jej czekoladowe tęczówki, które również wpatrywały się w niego. Dziewczyna posłała mu lekki, ledwo widoczny uśmiech, przez co stopiła lodową skorupę w jego sercu. Malik czuł się tak, jakby wypadek, śpiączka i parę odebranych miesięcy nigdy nie miały miejsca w ich życiu.

- Zayn? - odezwała się brunetka, machając dłonią przed nosem chłopaka. - Mogę wejść?

- Tak. Tak, przepraszam – powiedział zdezorientowany, przepuszczając dziewczynę w drzwiach.

Wskazał Madeline miejsce przy stole, jednak ona nie zamierzała spędzać z Mulatem romantycznego wieczoru. Zostawiła swoje rzeczy na kanapie w salonie, po czym wróciła do kuchni, stając przed mężczyzną. Przez chwilę wpatrywała się w niego bez słów, próbowała dokładnie przypomnieć sobie rysy jego twarzy, kolor oczu, uroczy uśmiech i wiecznie rozczochrane włosy, które tylko dodawały mu uroku. Opuszkami palców dotknęła jego policzka, przesuwając nimi raz w górę, raz w dół. Malik mimowolnie zamknął powieki, przytulając się bardziej do jej dłoni. Marzył o tej chwili od wielu miesięcy.

- Tęskniłem...

Wyszeptał, mając nadzieję, że Madeline go usłyszy. Dziewczyna wodziła jednak teraz dłońmi po jego włosach, mocno zaciskając pięści. Nie chciała się rozpłakać ani pokazać swojej słabości. Ona też tęskniła, ale nie zamierzała się do tego przyznawać. Ujęła twarz chłopaka, nakazując mu spojrzeć sobie prosto w oczy.

- Tak bardzo, że mnie zdradziłeś? - zapytała łamiącym się głosem. Nie mogła tego kontrolować, emocje sięgnęły zenitu, a po jej policzkach popłynęły pojedyncze łzy, które natychmiast otarła. Przeniosła wzrok na zdziwionego Mulata, po czym dodała. - Zayn, znam cię. Kiedy dowiedziałam się, że nie przychodziłeś do mnie od dłuższego czasu, domyśliłam się. Uciekłeś. Zawsze to robisz, kiedy zrobisz coś, czego potem żałujesz.

- Przepraszam – odezwał się w końcu, spoglądając w oczy dziewczynie. - Nie masz pojęcia, przez co przechodziłem.

- To cię nie usprawiedliwia.

- Wiem! - krzyknął chłopak, zrywając się z miejsca. Madeline zakryła twarz dłońmi, pozwalając emocjom wydostać się z jej wnętrza. Zayn natychmiast do niej podszedł, przytulając ją do siebie. - Nie cofnę czasu, chociaż bardzo bym chciał. To dla mnie nic nie znaczyło, musisz mi uwierzyć. To była jedynie chwila słabości, nic więcej. To ciebie kocham.

- Nie wątpię w to, Zayn – powiedziała brunetka, przyciągając do siebie Mulata jeszcze bardziej. Chwilę później delikatnie się odsunęła. - Ale stało się. A ja nie mogę znieść myśli, że całowałeś i dotykałeś inną kobietę, kiedy miałeś być przy mnie. Powinieneś wiedzieć, że nigdy nie byłabym w stanie cię zostawić i że pewnego dnia wróciłabym. Dlaczego nie zaczekałeś miesiąc dłużej?

Dziewczyna usiadła na kanapie, podkuliła nogi, chowając w nich twarz. Serce podpowiadało, by wybaczyła, jednak rozum kategorycznie odmawiał. W tym przypadku postawiła na drugi instynkt, chociaż ta decyzja ponownie złamała jej serce.

- Zayn, zatrzymam się u rodziców – powiedziała, podchodząc do niego. W międzyczasie zdjęła z palca zaręczynowy pierścionek. - Proszę, zatrzymaj go.

- Mady... - wyszeptał przez łzy, klękając przed brunetką. - Potrzebuję cię.

Madeline schyliła się, muskając delikatnie czoło Mulata na pożegnanie. Zabrała swoje rzeczy, wychodząc z mieszkania. Tak naprawdę myślała, że da sobie radę i będzie w stanie wybaczyć Zaynowi, jeśli tylko spojrzy w jego oczy i dostrzeże ten sam błysk. Znalazła go, była pewna jego miłości, ale mimo to nie potrafiła przyjąć go z powrotem. Potrzebowała czasu, przestrzeni, zrozumienia, ale przede wszystkim przyjaciół i najbliższą rodzinę. Musiała jeszcze raz wszystko na spokojnie przeanalizować, by podjąć jakiekolwiek kroki. Nie chciała przekreślać wspólnych lat z Malikiem, w których stała się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nie mogła tak po prostu zapomnieć o tym, co ich łączyło, pogrzebać wspomnienia i zacząć życie od początku, u boku kogoś innego. Nie wyobrażała sobie takiego scenariusza i tych planów zdecydowanie nie zamierzała wprowadzać w obieg. Nie wiedziała do końca czy swoją przyszłość będzie wiązała z Zaynem, tak jak sobie wymarzyła, ale była pewna, że nie wyrzuci go z życia. Był dla niej kimś wyjątkowym.

Przeszła kawałek, w międzyczasie dzwoniąc po taksówkę. Tak naprawdę skłamała, mówiąc o zatrzymaniu u rodziców. Państwo Hayes wyjechali dzisiaj rano do Los Angeles, gdzie na co dzień mieszkali. Madeline zamierzała zatrzymać się u Christophera, który zaoferował jej swoją pomoc. Dziewczyna wierzyła, że dzięki temu uda im się odnowić kontakt i nadrobić stracone lata. Chciała również spotkać się ze swoimi przyjaciółkami, a przede wszystkim Jess, która towarzyszyła jej w noc wypadku. Miały sobie naprawdę wiele do powiedzenia.

Po niespełna kwadransie taksówka zjawiła się na miejscu. Dziewczyna zapakowała swoje rzeczy na tyle siedzenie, gdy nagle usłyszała tak dobrze znany jej głos tuż za nią.

- Zrobię wszystko, słyszysz? Powiedz tylko co – odwróciła się, spoglądając na Zayna, który wybiegł jedynie w koszulce w krótkim rękawku. - Naprawię to, tylko zostań. Proszę.

- Zayn, wracaj do domu – poprosiła brunetka, zbliżając się do niego. - Tego nie da się tak po prostu naprawić, wiesz o tym. Tak będzie lepiej dla nas obojga.

Malik nie zamierzał marnować takiej okazji. Miał świadomość, że Madeline była zawzięta i za nic w świecie nie zmieniłaby swojego zdania. Musiał pogodzić się z jej decyzją, ale jednocześnie chciał, by pojawiły się wokół niej jakiekolwiek wątpliwości. Ujął ostrożnie twarz dziewczyny, nie zauważając jej sprzeciwu, dotknął delikatnie ust dziewczyny, składając na nich namiętny pocałunek. Madeline nie miała serca zabierać mu czegoś, na co sama miała ochotę. Nie chciała jednak, by ten jeden gest zmienił diametralnie całą sytuację. Tak stać się nie mogło, dlatego po dłuższej chwili odsunęła się od niego, wsiadając do samochodu.

Mężczyzna jeszcze przez długi czas wpatrywał się w pustą i ciemną przestrzeń przed sobą. Czekał na coś, co nie miało prawa się wydarzyć. Czekał na powrót dziewczyny, chociaż doskonale wiedział, że to prędko nie nastąpi. Skrzywdził ją, ale w żaden sposób nie mógł tego naprawić.

Powolnym krokiem wrócił pod swoje mieszkanie, gdzie czekała na niego znajoma blondynka. Na jego widok wyraźnie się uśmiechnęła, lecz nie wypowiedziała żadnego słowa. Zayn nie obdarzył jej nawet jednym spojrzeniem, przeszedł obok niej obojętnie. Z kieszeni swoich spodnich wyciągnął klucze, przekręcił zamek i wszedł do środka, zatrzaskując drzwi przed Annabell. Nie interesowało go to, co dziewczyna miała mu do przekazania. Chwilę później wyłączył swój telefon, który aż gotował się od połączeń blondynki. Malik udał się do swojej sypialni, położył się na łóżku, tępo wpatrując się w sufit. Po raz pierwszy w życiu odczuwał dogłębną pustkę, która zżerała go od środka. Było to gorsze uczucie od samej tęsknoty, która również nie dawała o sobie zapomnieć. Bolało go całe ciało, ale przyjmował to z wielką godnością. Wiedział, że zasłużył sobie na to cierpienie, które z każdą minutą wygrywało kolejną walkę. Dopiero po odejściu Madeline poczuł co oznacza być przegranym.

*~*

OD AUTORKI: Postanowiłam opublikować ten rozdział z racji tego, że za tydzień chyba nie dam rady niczego napisać, zatem nie wiem, kiedy pojawi się 13. Licze, że za dłużej niż dwa tygodnie nie. Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał, trochę taki jednotematyczny, ale nie chciałam tego rozkładać na dwie części. Więc pierwsze spotkanie Zayna i Mady mamy już za sobą! Dzisiaj wieczorem opublikuję również 1 rozdział na moim nowym blogu, ale to powiadomię Was o tym na twiterze. Do napisania, kochani!