Rozdział 13

Madeline z grymasem na twarzy obudziła się, słysząc głośne krzyki z sąsiedniego pokoju. Była zmęczona po wczorajszym dniu, jednak kilka godzin snu nie zapewniło jej porządnego i oczekiwanego odpoczynku. Niechętnie podniosła się z łóżka, założyła na siebie puszysty szlafrok, po czym udała się do pokoju, skąd dochodził hałas. Dziewczyna dostrzegła na dużym stole w salonie talerz z mnóstwem przekąsek, dzbanek herbaty, a po całym pomieszczeniu roznosił się także zapach świeżo parzonej kawy. Brunetka uśmiechnęła się do siebie, szukając wzrokiem Christophera. Siedział na kanapie przed telewizorem, prowadząc z kimś zaciętą konwersację przez telefon.

- Skończyłem z tym, rozumiesz? - podniósł ponownie głos, wyraźnie czymś zdenerwowany. - Tak, to był nasz plan, ale sytuacja się zmieniła. Przestać w końcu nazywać mnie tchórzem!

Jego emocje sięgnęły granic. Wstał chwytając szklaną rzecz znajdującą się obok niego, po czym z całej siły rzucił nią o ścianę. Natychmiast odwrócił się na pięcie, dostrzegając stojącą z tyłu Madeline. Była zdziwiona tym, co zobaczyła. Nie spodziewała się, że można aż tak bardzo wyprowadzić Chrisa z równowagi. Patrzyła na niego wymownie, czekając na jakieś wyjaśnienia.

- Posłuchaj, to koniec – odezwał się chłopak do telefonu. - Nie chcę brać w tym udziału, wypisuję się.

Rzucił telefon na kanapę, po czym udał się w stronę nieco przestraszonej dziewczyny. Chciał się z nią przywitać, jednak brunetka szybko odsunęła się od niego, wciąż czekając na to, co miał do powiedzenia. Blondyn gestem dłoni wskazał na miejsca przy stole, poprawił swoje niesforne włosy, wzdychając ciężko.

- Przepraszam za moje zachowanie – powiedział w końcu, patrząc prosto w oczy dziewczyny. - Nie chciałem cię obudzić ani tym bardziej, żebyś była świadkiem czegoś takiego. Poniosło mnie, ale to się więcej nie powtórzy, obiecuję.

- Może chociaż powiesz mi, co takiego się stało? - zapytała, nalewając obojgu kawę do filiżanek.

- To nic szczególnego, naprawdę – zapewniał Christopher, lekko się uśmiechając. - Niepotrzebnie odnowiłem stare znajomości, które teraz nie dają mi spokoju. Nie musisz się niczym martwić.

- Mam nadzieję, że to nie jest jakaś brudna sprawa i za parę dni w tych drzwiach nie stanie policja, zabierająca cię na komisariat za posiadanie prochów lub Bóg wie czego.

Przez chwilę wpatrywała się w niego z groźną i kamienną twarzą, jednak widząc rozbawienie w jego oczach, sama zaczęła się śmiać. Znała Chrisa lepiej niż ktokolwiek inny, dlatego wiedziała, że chłopak nigdy nie wpakowałby się w żadne kłopoty. Za czasów szkoły średniej należeli do paczki, w której znajdowały się różne osoby, jednak to ich dwójka zawsze była tą najgrzeczniejszą i najporządniejszą. Kiedy z kimś się nie zgadzali, po prostu odchodzili na dalszy plan, nie chcąc brać w niczym udziału. Za każdym razem nikt nie miał nic przeciwko, każdy z osobna decydował o sobie, przez co nie było żadnych porozumień w ich grupie. Być może z tego powodu przetrwali tak długo.

- Tak sobie pomyślałem – Chris zwrócił się nieśmiało w stronę towarzyszki. - Może miałabyś ochotę wybrać się dzisiaj wieczorem ze mną na kolację, a potem kino, może spacer?

- To bardzo miłe z twojej strony, ale dzisiaj w klubie niedaleko jest koncert moich przyjaciół, na który bardzo chciałabym pójść – wyjaśniła spokojnie, posyłając w jego stronę przepraszający uśmiech.

- Myślałem, że właśnie tego chcesz uniknąć – powiedział zrezygnowany Christopher, zbierając talerze ze stołu. - Pójdziesz tam dla niego, prawda?

- Dla Zayna? - upewniła się Madeline, a widząc przytaknięcie przyjaciela, ciężko westchnęła. - Nie pójdę tam ze względu na niego, Chris. Wczoraj zdałam sobie sprawę, że nie zdołam go unikać, ponieważ mamy wspólnych przyjaciół, z których nie zrezygnuję, bo boli mnie obecność Malika. Są dla mnie ważniejsi od dumy, którą w sobie noszę. Leżałam w śpiączce przez długi czas i nie miałam okazji usłyszeć ponownie ich głosów. To wszystko.

Po tych słowach delikatnie poklepała przyjaciela po ramieniu, udając się z powrotem do pokoju, w którym Christopher pozwolił jej się zatrzymać. Wspomnienie Zayna po raz kolejny obudziło dawkę wspomnień, która zdążyła już nieco zastygnąć. Z kolei wszystkie te chwile przyniosły ze sobą następną falę bólu, który rozprzestrzenił się po całym ciele dziewczyny. Chociaż bardzo chciała, nie potrafiła z tym walczyć. Mulat wciąż był dla niej ważną osobą, którą darzyła wyjątkowym uczuciem. Miała świadomość tego, że gdzieś w drodze tej zaciętej walki o nią po prostu się pogubił i popełnił błąd, którego przecież żałował. Z całych sił próbowała go usprawiedliwić w jakiś sposób, ale każdy powód był niewystarczający do tego, by mogła kiedyś mu wybaczyć.

Pomimo tego, że bardzo chciała iść na występ One Direction, bała się kolejnej konfrontacji z Zaynem. Szczególnie w takich sytuacjach nie była w stanie go unikać, co sprawiało jeszcze więcej kłopotów. Miała jedynie nadzieję, że któregoś dnia będzie mogła poczuć się swobodnie w jego towarzystwie, a przed oczami nie będą tańczyły zachęcające do powrotu wspomnienia. Malik dopuścił się czynu, którego Madeline nie była w stanie wybaczyć.

Z przemyśleń wyrwał ją dzwonek telefonu, na którego wyświetlaczu widniało imię Horana. Dziewczyna mimowolnie uśmiechnęła się na ten widok, naciskając zieloną słuchawkę.

- Zabrakło ci jedzenia? - zaśmiała się pod nosem, zwracając się do blondyna.

- Zabawne – prychnął przyjaźnie, udając obrażonego. - Ale szczerze mówiąc nie miałbym nic przeciwko, gdybyś wpadła i ugotowała jedną ze swoich specjalności. Potem pójdziemy razem do klubu, bo rozumiem, że przychodzisz dzisiaj na koncert?

- Tak, będę tam – powiedziała z uśmiechem, zastanawiając się nad jego propozycją. - Tylko nie wiem czy to dobry pomysł, żebym teraz do was przychodziła, bo widzisz...

- Zayna nie ma i nie mam pojęcia, gdzie się podziewa – powiedział zasmucony Niall, sprawiając, że przygnębienie Madeline znacznie wzrosło. - Ale znajdzie się, jak zawsze.

Brunetka rozłączyła się, zapewniając o swojej obecności w klubie. Mimo zapewnień przyjaciela, nie chciała do nich przychodzić. Zayn mógł zjawić się w każdej chwili, chociaż w takich sytuacjach wolał zostać sam, z czego dziewczyna zdawała sobie doskonale sprawę. Kiedy cierpiał, robił to zawsze w osamotnieniu. Wtedy wszystko dookoła najlepiej oddawało to, co czuł w danym momencie.

Dwudziestolatek dotarł na miejsce chwilę przed czasem, przepychając się przez ogromny tłum ludzie, byleby jak najszybciej znaleźć się na zapleczu. Przyjaciele czekali na niego z niecierpliwością, a kiedy tylko go zobaczyli, odetchnęli z wielką ulgą, posyłając mu pełne wdzięczności uśmiechy. Zayn nie miał do nich pretensji o to, że martwili się o ich wspólną karierę. Od dłuższego czasu z zespołem nie działy się dobre rzeczy, zaniedbywali przede wszystkim swoich fanów, ale również nie wypełniali swoich obowiązków. One Direction zdecydowanie przeszło na drugi plan, bowiem ten pierwszy zajęła Madeline. Cała piątka starała się występować publicznie, udzielać wywiadów, wychodzić do fanów, jednak w tamtym okresie było to bardzo trudne. Teraz kiedy Mady nie groziło już żadne niebezpieczeństwo i powoli dochodziła do siebie, nie można było zrobić niczego lepszego jak pokazać swoją radość, śpiewając. Pomimo tego, że Malik narobił sobie sporo kłopotów, przez które cierpiał, nie potrafił zawieść po raz kolejny swoich przyjaciół oraz ludzi, który czekali również, by usłyszeć jego głos.

Chwilę później Mulat wybiegł na scenę za pozostałą czwórką, starając się nie myśleć o przykrych rzeczach. Kiedy tylko zobaczył przed sobą tłum ludzi, którzy tak naprawdę nie mieścili się w tym pozornie dużym pomieszczeniu, na jego twarz wkradł się uśmiech, którym po kolei obdarowywał każdą osobę, którą napotkał swoim wzrokiem. Swoje kwestie zaśpiewał tak jak dawniej, wczuwając się głęboko w słowa piosenek, które przecież tak bardzo lubił.

Usiedli na wysokich podstawionych krzesłach z zamiarem wykonania 'Little things', gdzie już od pierwszych dźwięków obecni fani wydali z siebie okrzyki wielkiej radości. Nic bardziej nie motywowało do pracy jak szczęście najważniejszych i najbliższych osób. Dla zespołu byli to właśnie ludzie z całego świata. Zayn rozglądał się po sali, gdy nagle jego uwagę przykuła drobna sylwetka dziewczyny o długich, brązowych włosach. Chwilę później odwróciła się w stronę sceny, a serce Malika na moment zamarło. Madeline zauważyła spojrzenie chłopaka, po czym nieśmiało pomachała do niego, nie zwracając uwagi na niezadowolenie na twarzy stojącego obok Christophera. Malik również starał się udawać, że chłopaka tutaj nie było, po czym posłał brunetce lekki, promienny uśmiech, zaczynając swoją kwestię. Przez cały czas nie spuszczali z siebie wzroku, zupełnie tak samo, jak robili to kilka miesięcy wcześniej na każdym koncercie. Zayn dedykował tę piosenkę Madeline, schodził do niej ze sceny i to dla niej śpiewał swoją zwrotkę oraz wszystkie refreny. Oboje poczuli się tak samo, jednak obecna sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Mulat nie mógł czuć się tak swobodnie, bowiem wiedział, że Mady nie zdołała jeszcze wybaczyć mu zdrady. Liczył się z tym, że ta chwila nigdy nie nastąpi, jednak wciąż miał nadzieję.

W pewnym momencie zauważył jak brunetka powoli oddalała się od sceny, a za nią podążał Christopher. Chwilę później chwycił ją za nadgarstek, przyciągając mocno do siebie i składając na jej ustach krótki pocałunek. Zayn poczuł stanowcze ukłucie w klatce piersiowej. Miał ochotę podbiec do blondyna i z całej siły go uderzyć. Na szczęście Madeline sama zrobiła to za niego, wybiegając od razu z lokalu. Malik czym prędzej odłożył mikrofon, podążając za brunetką. Nie miał zamiaru patrzeć jak ktoś w taki sposób traktuje jego ukochaną. Być może już nigdy nie będą razem, jednak Zayn pragnął, by miała świadomość tego, że zawsze mogła na niego liczyć. A on zawsze będzie przy niej, bez względu na wszystko.

*~*

OD AUTORKI: Cieszę się, że w końcu znalazłam chwilę wolnego czasu i napisałam rozdział. Nadrobiłam też u Was zaległości, tak myślę. Jeśli o kimś zapomniałam to bardzo przepraszam - dajcie znać. Tymczasem żegnam się z Wami już teraz i do napisania niebawem!