Rozdział 16

Annabell z założonymi na piersiach rękoma wpatrywała się gniewnie w zaistniałą sytuację. Była świadoma, że Madeline miała słabość do Zayna, jednak nie spodziewała się, że dziewczyna będzie w stanie wykorzystać jego uczucia, które przecież odrzuciła. Nie sądziła, że posunie się do aż tak drastycznego kroku. Pewność, że Malik od razu uzna to za gest pojednawczy, rosła z każdą chwilą coraz bardziej, czego Dayer nie mogła znieść. Nie to chciała osiągnąć, przychodząc i kłócąc się z Hayes.

Zayn pozwolił brunetce na dokończenie swojego zadania, by z początku nie dać po sobie niczego poznać. Nie mógł uwierzyć, że jego Madeline była tak bardzo mściwa i wykorzystywała jego prawdziwe uczucia tylko do tego, by Annabell poczuła się gorzej. Nie przepadał za blondynką i nie miał zamiaru bronić jej czynów, jednak tym bardziej nie pochwalał zachowania byłej dziewczyny, która po prostu wykazała się jedynie lekkomyślnością i egoizmem.

W głowie chłopaka szalało mnóstwo sprzecznych myśli, ale mimo wszystko przeważał ogrom złości. Całował Madeline z taką samą namiętnością jak zawsze, by niczego się nie domyśliła. Dopiero później miał zamiar przyznać się do wszystkiego i wyprosić dziewczynę ze swojego mieszkania. Chciał, żeby przemyślała sobie tę sytuację i wyciągnęła jak najlepsze wnioski. Nie liczył na żadne przeprosiny, przestał również wierzyć w to, że jeszcze kiedyś będą mogli się pogodzić. Skoro brunetka zachowała się w taki sposób, nie mogła żywić już do niego szczerych uczuć. Malik poczuł bolesne ukłucie w okolicach klatki piersiowej, które nie pozwoliło mu normalnie odetchnąć, dlatego musiał przerwać pocałunek. Spojrzał na brunetkę z ogromnym żalem w oczach, uświadamiając sobie, że czas pożegnania zbliżał się wielkimi krokami.

Dziewczyna z uśmiechem na ustach wtuliła się w tors Zayna, mocno go ściskając. Coraz bardziej upajała się zapachem jego perfum, które tak bardzo kochała. Nie wiedziała do końca, co w nią wstąpiło i dlaczego postąpiła właśnie w taki sposób. Nie chciała przecież zranić Malika ani tym bardziej dawać mu niepotrzebne nadzieje na coś, co i tak miało się nie wydarzyć. Annabell i jej pewność siebie za bardzo wyprowadziły ją z równowagi.

- Myślę, że powinnaś już iść – Zayn zwrócił się w stronę Dayer, która popatrzyła na niego zaskoczona. Uważała, że jedyną osobą, która powinna opuścić mieszkanie była właśnie Madeline. Myliła się, myśląc, że Mulat nie był naiwny. Stało się inaczej i Madeline w końcu dopięła swego.

Blondynka rzuciła jeszcze w stronę dziewczyny gniewne spojrzenie, a na policzku Malika złożyła delikatny pocałunek. Nic nie mówiąc, wyszła z pokoju, podążając w kierunku drzwi. Pomimo tego, iż przegrała ten pierwszy pojedynek, była pewna, że następnym razem stanie się dokładnie na odwrót i to ona będzie cieszyła się z wygranej.

Zayn ponownie przeniósł wzrok na Madeline, która chwilę wcześniej oderwała się od niego, spuszczając wzrok. Miała ochotę jak najszybciej wybiec i zapomnieć o całej tej sytuacji, która przyniosła jej jedynie zawód i jeszcze większą falę bólu, którego miała w nadmiarze. Nie chodziło tylko o nią samą, ale przede wszystkim o chłopaka, którego wciąż kochała. Nie mogła się jednak do tego przyznać, bowiem w dalszym ciągu miała mu za złe zdradę.

- Nie możesz wybaczyć mi tego, co zrobiłem, a sama postępujesz tak samo. Jak to jest? - zapytał spokojnie Mulat, nie wykazując przy tym żadnych emocji. Sprawiał wrażenie zobojętniałego na wszystko, co działa się wokoło niego.

- Słucham? - odezwała się dziewczyna, nie rozumiejąc słów Malika. - O czym ty mówisz? Nigdy cię nie zdradziłam, Zayn. Nigdy.

- W takim razie jak nazwiesz to przedstawienie, które przed chwilą odstawiłaś? - podniósł głos o jeden ton, co wyraźnie wystraszyło Madeline. Przeczesał dłonią swoje niesforne włosy, po czym kontynuował: - Nie jestem zabawką, którą wykorzystasz, kiedy zacznie ci się nudzić. Nie jestem też człowiekiem, który poleci za tobą na każde zawołanie. Nie na tym polega miłość, ale myślałem, że jesteś tego świadoma.

- Nie chciałam, żeby tak to wyglądało. Przysięgam – brunetka zaczęła się tłumaczyć, jednak Malik nie przywiązywał do tego zbyt dużej wagi. Nie była szczera, wiedział to. - Annabell to żmija, która odbiera mi wszystko, co moje. Zabrała mi ciebie, więc...

- Więc nie mogłaś zawalczyć o mnie w prawdziwy, normalny sposób, skoro tak bardzo boli cię to, że się koło mnie kręci? - przerwał Mulat, podchodząc bliżej dziewczyny. - Ale skoro nie potrafisz mi wybaczyć, rozumiem to i szanuję twoją decyzję. Żądam jednak, żebyś przestała wykorzystywać moją miłość do ciebie w taki sposób, ponieważ nie zasłużyłem sobie na to. A teraz najlepiej będzie, jeśli pójdziesz już do siebie.

- Zayn, ja... Ja naprawdę nie chciałam cię skrzywdzić – w oczach dziewczyny momentalnie pojawiły się łzy, które chwilę później spłynęły po jej policzkach. Serce Malika pękło po raz kolejny na pół, chciał wziąć ją w swoje ramiona i zapewnić, że nic takiego się nie stało, jednak rozum nie pozwalał mu na ten krok. Tym razem Madeline przesadziła i musiała dostać nauczkę.

Nie widząc żadnej reakcji ze strony bruneta, Hayes poszła pożegnać się z pozostałymi członkami zespołu, a następnie wyszła z mieszkania, stanowczo trzaskając drzwiami. Dopiero teraz pozwoliła sobie na całkowity upust swoim emocjom. Oparła się plecami o przypadkowy budynek, starając się głęboko oddychać. W jednej chwili poczuła rozlewające się po jej ciele ciepło, które było nie do zniesienia. Ostrożnie kucnęła, chowając twarz między nogi, ale nawet to nie pomogło. Kłótnia z Zaynem na pewno miała jakiś wpływ na jej obecny stan, jednak w minimalnym stopniu. Dziewczyna wiedziała, czego mogła się spodziewać. Odkąd wyprowadziła się od Christophera przestała brać lekarstwa, które zostały jej przepisane zaraz po wyjściu ze szpitala. Nie robiła tego specjalnie, po prostu często zapominała o zażyciu odpowiednich leków, co mogło skończyć się tragicznie. Ryzyko rosło coraz bardziej. Madeline nikomu o tym nie powiedziała, wmawiając wszystkim, że wszystko było w porządku. Jednak po tak poważnym wypadku i obudzeniu się po wielu miesiącach, musiały wystąpić jakieś komplikacje, które należało jak najszybciej zwalczyć.

Madeline spakowała do torby pozostałe drobiazgi, czekając na ostatnią konsultację z lekarzem prowadzącym. Rodzice już dawno wrócili do siebie, a Christopher wyszedł niedawno na prośbę dziewczyny. Doktor poprosił o jeszcze jedną prywatną rozmowę, dotyczącą zaleceń po wyjściu ze szpitala. Brunetka usiadła na skraju łóżka, cierpliwie czekając na mężczyznę. Spodziewała się długiej rozpiski leków oraz instrukcji ich zażywania oraz serdecznych życzeń dotyczących szybkiego powrotu do starego życia, które pozostawiła na kilka miesięcy nie ze swojej winy. Ziewnęła leniwie i spostrzegła otwierające się drzwi do jej szpitalnej sali.

Po chwili zobaczyła mężczyznę w białym fartuchu, który lekko się do niej uśmiechnął. Przysunął krzesło bliżej dziewczyny, po czym usiadł naprzeciwko niej, zaglądając w swoje notatki. Przeniósł wzrok z powrotem na Madeline, ciężko wzdychając. Nie wiedział dokładnie jak ugryźć dobrze temat, żeby za bardzo nie przestraszyć pacjentki. Nie było wskazane stwarzanie dodatkowego stresu, który mógł tylko zaszkodzić zdrowiu brunetki. Mimo wszystko, lekarz był zobowiązany do przekazania tak ważnej informacji.

- Wszystko w porządku, panie doktorze? - spytała nieśmiało dziewczyna, poprawiając dyskretnie kosmyki włosów, które opadły jej na twarz.

- Tak – odpowiedział od razu, porzucając swój gruby notes. - Musimy tylko wyjaśnić sobie kilka spraw – wziął głęboki wdech, spoglądając znów na brunetkę. - Przepisałem ci tutaj dość sporo lekarstw, wszystko napisane kiedy i jak zażywać. Radziłbym surowo tego przestrzegać, jeśli nie chcesz wrócić tutaj z powrotem. Powiem wprost: ryzyko ponownego zapadnięcia w śpiączkę wciąż istnieje i będzie się zwiększało przez brak stosowania się do tych zaleceń. Głownie przez to, że dodatkowo pojawiła się cukrzyca, co może cię znacznie osłabiać. Nie jestem w stanie powiedzieć na ile poważne jest to ryzyko, ale ignorowanie go może skończyć się naprawdę tragicznie. Wierzę jednak, że wszystko będzie w jak najlepszym porządku i więcej nie spotkamy się w tak nieprzyjemnych okolicznościach. Dużo zdrowia i siły, Madeline.

Mężczyzna uścisnął serdecznie dłoń dziewczyny, wręczając jej wypis i recepty, po czym opuścił salę. Dziewczyna spokojnie zapoznała się ze wszystkim, nie podnosząc się z miejsca. Nie sądziła, że podczas tej rozmowy dowie się czegoś tak zaskakującego. Nie tego się spodziewała. Była pewna, że w momencie obudzenia się ze śpiączki wszystko się unormowało i nic jej już nie groziło. Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo się myliła. Była słaba, ciągle kręciło się jej w głowie, miewała duszności. Musiała przestrzegać wszystkich tych zaleceń, bowiem nie chciała już nigdy więcej wracać do tego miejsca. Postanowiła również o niczym nie informować zarówno rodziców, Christophera jak i przede wszystkim Zayna. Nie miała zamiaru martwić ich swoim stanem zdrowia, uważała, że sama mogła doskonale zająć się sobą i nie sprawi jej to żadnego kłopotu.

Dziewczyna pozwoliła, by wspomnienia z tamtego dnia znów znalazły się przed jej oczami. Poczuła się jeszcze gorzej. Pulsujący ból w czaszce i klatce piersiowej nie ustawał. Spojrzała przed siebie, jednak niewiele widziała. Rzeczywistość powoli odpływała, a Madeline nie wiedziała, co robić. Wyciągnęła swój telefon, chcąc zadzwonić do Zayna. Nie udało jej się jednak wykonać owego połączenia, bowiem momentalnie straciła przytomność.

*~*

OD AUTORKI: Witam Was serdecznie w ten jeszcze świąteczny czas nowym rozdziałem. Dzisiaj był odpoczynek, więc udało się coś napisać. Wiecie, że zostały jeszcze tylko cztery rozdziały i koniec? :o Kolejny pojawi się pewnie po Nowym Roku. Pozdrawiam!