Rozdział 18

Christopher czym prędzej wsiadł do pierwszej nadjeżdżającej taksówki, podając kierowcy dokładny cel swojej podróży. Nie był to najlepszy moment na przemieszczanie się jakimikolwiek środkami transportu, bowiem w godzinach szczytu ulice Londynu pokrywały się niekończącymi się sznurami samochodów. Całe miasto stało i zamierało w miejscu na dobre kilkanaście następnych minut. Blondyn coraz bardziej denerwował się całą sytuacją, jednak nie mógł zrobić nic innego, jak po prostu cierpliwie przeczekać.

Mimowolnie w jego głowie wciąż huczały słowa Annabell, która zawzięcie dążyła do swojego celu. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego w dalszym ciągu tak bardzo upierała się przy Zaynie i za wszelką cenę chciała go zdobyć. Musiała przecież zdawać sobie sprawę z tego, że chłopak tylko przelotnie zwrócił na nią swoją uwagę, w dodatku w momencie, kiedy najbardziej potrzebował bliskości drugiej osoby. Człowiek podczas emocjonalnych wahań i różnego rodzaju depresji potrafi dopuścić się nieodwracalnych czynów, których później żałuje. W ten sam sposób postąpił Malik, którego serce rozerwało się na miliony kawałków po diagnozie lekarzy i żadnym odzewie ze strony ukochanej. Uległ słabości, ale przede wszystkim swoim pragnieniom.

Dziewiętnastoletni blondyn w żadnym wypadku nie próbował usprawiedliwiać Malika ani stawać po jego stronie, ponieważ zranił Madeline i stracił ją z własnej winy, jednak mimo wszystko był w stanie zrozumieć jego postępowanie. Pomimo szczerych chęci, nigdy nie postawił się na miejscu chłopaka, bowiem nie potrafił sobie nawet wyobrazić tego, że ukochana zapada w wielomiesięczną śpiączkę tuż przed ślubem. Owszem, brunetka była dla niego kimś bardzo ważnym, jednak nie zgromadził z nią tylu wspaniałych wspomnień o ogromnym znaczeniu w przeciwieństwie do Zayna. Trzymali się razem już od szkoły średniej, dlatego to ich historia poniosła tutaj największe straty. Choć nie chciał tego robić, uczucie współczucia względem Malika wkradło się do serca blondyna, przygnębiając go jeszcze bardziej. Każdy dostrzegał jego starania, a także skruchę z powodu tego, co zrobił, jednak nie było to wystarczające, by mógł otrzymać wybaczenie od najważniejszej osoby w swoim życiu. Christopher podziwiał zarówno postawę Zayna jak i Madeline, która wiernie i twardo stanęła tym razem przy swoim. Mogła zaprzeczać i się do tego nie przyznawać, jednak Fulton doskonale wiedział, że dziewczyna wciąż darzyła Mulata głębokim uczuciem. Potrzebowała czasu, by wszystkie rany zdążyły się złagodzić, ale tak naprawdę on sam również nie miał pewności, czy Madeline w końcu zdecyduje się na powrót do Zayna.

Z rozległych myśli wyrwało go nagle dociekliwe spojrzenie kierowcy taksówki, który od kilku minut nie spuszczał z niego wzroku. Bezczelnie wpatrywał się w położony na siedzeniu obok portfel właściciela, oczekując odpowiedniej zapłaty za wykonanie swojej pracy. Christopher westchnął ciężko, wyciągając kilka banknotów i wręczając je starszemu mężczyźnie. Następnie rzucił krótkie i prawie bezgłośne „dziękuję”, po czym opuścił pojazd, stojąc tuż przed budynkiem szpitalu, w którym prawdopodobnie znajdowała się jego przyjaciółka. Dopiero teraz ogarnęło go uczucie strachu, o którym wcześniej po prostu zapomniał. Przede wszystkim bał się konfrontacji z Malikiem, choć tak naprawdę nie zamierzał się z nim o nic wykłócać. Z pewnością miał większe prawa, by przebywać teraz u boku Madeline i się nią zajmować. Miał jedynie nadzieję, że pozwoli mu się z nią na chwilę zobaczyć i nie wyniknie z tego żadna poważna awantura. Oprócz tego, niepokoiło go także zdrowie i dalsze losy przyjaciółki. Kolejny pobyt w szpitalu w przeciągu kilku miesięcy oraz następne operacje z pewnością nie wróżyły niczego dobrego. Christopher chciał być dobrej myśli, zmuszał samego siebie, by to wrażenie go nie opuściło, jednak taki wysiłek okazał się zbyt trudny. Nie mógł przecież okłamywać samego siebie, musiał myśleć racjonalnie i postawić sprawę jasno. Madeline walczyła o życie po raz kolejny i tym razem wszystko przedstawiało się w tych ciemniejszych barwach.

Blondyn sprawnym ruchem dłoni przeczesał szybko swoje włosy, podążając powoli w kierunku wejścia. Od razu do jego nozdrzy dotarł charakterystyczny, dla niektórych mniej przyjemny szpitalny zapach. Starał się to ignorować i czym prędzej skierował się do recepcji, by dowiedzieć się o tym, gdzie leżała Madeline. Gdy tylko wyszedł zza rogu, jego oczom ukazała się smukła sylwetka bruneta, który akurat rozmawiał przez telefon. Christpher zrezygnował z korzystania z pomocy pielęgniarki, podchodząc od razu do przygnębionego i nieco zmęczonego Malika. Mulat natychmiast przerwał połączenie, kiedy tylko zobaczył stojącego przed sobą dziewiętnastolatka. Poczuł jak jego ciało napełnia się złością, jednak mimo wszystko starał się kontrolować swoje emocje. Nie chciał bowiem wszczynać w szpitalu żadnej awantury, gdyż musiałby zostać za to wydalony z placówki, na co rzecz jasna nie mógł sobie pozwolić. Schował swój telefon do kieszeni, kierując wzrok na blondyna.

- Co tutaj robisz? - niemal warknął na towarzysza, kątek oka spoglądając na salę Madeline czy przypadkiem już się nie wybudziła. - Skąd wiedziałeś, co się stało? Niepotrzebnie cię tutaj przywiało.

- Nie chcę się z tobą o nią kłócić, Zayn – przyznał szczerze Christopher, na co Malik bardzo się zdziwił, wyczekując dalszego wyjaśnienia. - Wtedy, po tym koncercie postąpiłem samolubnie i teraz tego żałuję. Ale nie przyszedłem tutaj, żeby tłumaczyć się z własnych uczuć. Jak ona się czuje? Jak do tego doszło?

Malik spojrzał na niego nieco łagodniej, a uczucie złości ulotniło się tak szybko jak bańka mydlana. Nie wiedział do końca dlaczego, ale słowa Christophera wydały mu się szczere, prosto z serca, jakby naprawdę zawiesił broń i interesował się jedynie stanem zdrowia Madeline. Mulat zdziwił się trochę takim obrotem spraw, jednak mógł odetchnąć z ulgą, że nie będzie musiał użerać się więcej ze swoim rywalem, którego względy Hayes oceniała wyżej. Tak naprawdę nigdy nie miał okazji, by bliżej poznać Chrisa, znał go jedynie z opowieści ukochanej, która przyjaźniła się z nim jeszcze przed ich spotkaniem się. Być może właśnie teraz Malik dostał szansę, by nadrobić zaległości? Nie pałał do tego zamiaru jakąś ogromną radością, ale z drugiej strony nie odrzucał też kategorycznie owego pomysłu. Wiedział, że blondyn w żaden sposób nie zastąpi mu Liama, Louisa, Harry'ego czy Nialla, lecz dlaczego miałby skreślać go już na samym początku, niewiele o nim wiedząc?

Brunet westchnął ciężko, odrzucając od siebie wszystkie wcześniejsze myśli. Gestem dłoni wskazał Chrisowi, by zajął miejsce tuż obok niego. Opowiedział tylko tyle, czego sam zdołał dowiedzieć się przez ten czas. Żałował, że nie wiedział, dlaczego Madeline nie chciała przyjmować leków i z jakiego powodu nikomu o tym nie powiedziała. Blondyn łapczywie wsłuchiwał się w opowieść Zayna, mając nadzieję, że niebawem zacznie rozgłaszać pozytywne strony, których będzie znacznie lepiej. Niestety nic takiego się nie stało, co tylko utwierdziło Christophera w przekonaniu, że Madeline była w naprawdę ciężkim stanie.

- Zobaczysz, że z tego wyjdzie – odezwał się w końcu blondyn, przenosząc wzrok na towarzysza. Dopiero teraz zauważył wycieńczenie na twarzy Mulata, które przeplatało się z ogromnym przygnębieniem. Jego podkrążone oczy widoczne były z daleka, tak samo jak o wiele bardziej smuklejsza sylwetka. - Macie przecież przed sobą całe życie, zasługujecie na szczęście.

Malik delikatnie uśmiechnął się do siebie słysząc owe słowa, jednak tak bardzo nie podzielał optymizmu Christophera. Doskonale znał każdą zaletę i wadę Madeline, każdy nawyk, przyzwyczajenie, każdą cechę, która opisywała ją najbardziej. Wiedział, że zdrada była czymś, czego nigdy nie mogłaby wybaczyć, a mimo to popełnił ten błąd. Zdawał sobie również sprawę z tego, że należała do upartych i zawziętych osób, jeżeli założyła sobie jakiś cel, bez względu na wszystko do niego dążyła. Tym razem postanowiła, że nie wróci do Malika z powodu zdrady i to bolało go najbardziej.

Jak na złość Liam zapodział gdzieś klucze do mieszkania, które musiał zamknąć przed wyjściem, bowiem pozostali znajdowali się teraz prawdopodobnie w radiu, gdzie za mniej więcej godzinę cały zespół miał udzielać wywiadu. Payne zawiadomił przyjaciół o sytuacji, zaznaczając nieobecność Malika oraz swoją. Wiedział, że po otrzymaniu tak przykrej wiadomości nie mógłby skupić się na pracy, przede wszystkim musiał jak najprędzej zobaczyć Madeline.

Nie wiedział do końca czy był aż tak bardzo przewrażliwiony na jej punkcie, bowiem dostrzegał ostatnio wielkie zmęczenie na jej twarzy, bladość, którą się owijała. Co prawda nie spotykali się już tak często jak dotychczas ze względu na wiadomą sytuację, jednak Payne wyczuwał, że działo się coś niedobrego. Pomimo tego za każdym razem puszczał wolno wszystkie swoje wcześniejsze uwagi, nie reagując. Zdawało mu się, że po prostu przesadzał, a widząc jej uśmiech, odchodziły od niego wszelkie troski.

Skarcił samego siebie w myślach za to postępowanie, poniekąd obwiniając się o obecny stan dziewczyny. Gdyby w odpowiednim momencie zwrócił jej uwagę, możliwe, że nie leżałaby teraz w szpitalu w poważnym stanie. Liam nie wiedział, co było przyczyną ponownego powrotu w tamto miejsce, gorączkowo próbował wymyślić jakiś sensowny powód, jednak bez skutku. Wychodziło na to, że Madeline skrywała coś przed wszystkimi, nikomu nie wyjawiła całej prawdy zaraz po wyjściu do szpitala i to sprowadziło ją ponownie w złą stronę.

Po wielu minutach oczekiwania w zniecierpliwieniu i złości, Payne w końcu dotarł do szpitala, kierując się za wskazówkami Zayna, które ten dawał mu przez telefon. Kiedy tylko przyjaciel znalazł się w zasięgu jego wzroku, rozłączył się, chowając komórkę do kieszeni. W pierwszej kolejności spojrzał przez szybę na Madeline, a w sercu od razu poczuł krótkie, lecz stanowcze ukłucie. Dziewczyna wyglądała zupełnie tak samo jak ponad pół roku temu po wypadku samochodowym. Przyglądając jej się dłużej, przechodziło się w stan jeszcze głębszego przygnębienia, dlatego Liam szybko, choć niechętnie odwrócił wzrok, przenosząc go na stojącego tuż za nim przyjaciela. Nie musiał nic mówić, Malik doskonale rozumiał, że Payne oczekiwał jakiegokolwiek wyjaśnienia, ale przede wszystkim dobrego słowa. Choćby miało być tylko jedno na milion, on zawsze trzymał się tej nadziei, nigdy jej nie tracąc.

- Zayn – odezwał się w końcu Liam, kiedy oboje znaleźli się już w szpitalnej sali, czekając na przebudzenie dziewczyny. - Musisz dać mi słowo odnośnie jednej sprawy.

Jego ton był bardzo stanowczy i poważny. Sam zresztą nie śmiał żartować z tego typu rzeczy, bowiem dla niego również obietnice stawały się czymś wiążącym. Zdawał sobie sprawę, że przyjaciel zawiódł już raz przyjaciół, ale przede wszystkim brunetkę, jednak Payne wierzył, że te wydarzenia zdołały go czegoś nauczyć i tym razem będzie zupełnie inaczej. Zayn spojrzał pytająco na przyjaciela, czekając na kontynuację. Nie wiedział, co takiego chodziło po jego głowie, jednak mógł się spodziewać na pewno czegoś oryginalnego ze strony Liama.

- Obiecaj mi, że tym razem tego nie spieprzysz – spojrzał na Malika, na którego twarzy malował się teraz jeszcze większy smutek. Przyjaciel zranił go tymi słowami, jednak miał całkowitą rację, już raz sobie odpuścił i skończyło się to dramatycznie. - Jeżeli to zrobisz, wtedy nawet ja nie zdołam ci wybaczyć.

- Obiecuję – powiedział Zayn, nieumiejętnie ukrywając pojawiające się w jego oczach łzy. Pomimo tego, że znów odnajdował w sobie uczucie słabości, nie chciał poddawać się bez walki. - Już nigdy więcej jej nie zostawię.

Po wypowiedzeniu tych kilku, pozornie prostych, ale jakże pięknych i obiecujących słów, oddał się w końcu w ręce własnych emocji, pozwalając sobie na krótką rozpacz. Było mu to potrzebne, by oczyścić organizm z wciąż dręczących go myśli, z trwającego przy nim strachu i z bólu, który jeszcze gdzieniegdzie pozostał w zakamarkach jego serca. Spojrzał na śpiącą Madeline, w duchu dziękując Bogu za życie dla niej. Była dla niego najważniejszą osobą na świecie, tylko ona potrafiła przynosić mu radość i dawać szczęście. Miał jedynie nadzieję, że na powtórzenie tych wszystkich rzeczy będą mieli jeszcze wiele okazji.

*~*

OD AUTORKI: Rozdział powstał jakiś tydzień temu, dlatego mogę go dodać. Jestem z niego w miarę zadowolona, ale zobaczymy, co powiecie. Kolejny pewnie za tydzień, bo rozpoczynam ferie, więc pewnie uda mi się coś naskrobać. Przy okazji, powiem Wam, że zdecydowałam się na drugą serię sieci czasu. Cieszycie się choć troszkę? Do napisania za kilka dni, pozdrawiam!